Öllers i Niederländer pracują jako menadżerowie dla jednej z europejskich korporacji, czerpiącej swoje dochody z działalności w krajach tzw. gospodarek wschodzących lub tych, które dopiero do takiego miana aspirują. Żyją w luksusowych hotelach, tu spotykają się z klientami, decydując często o ich losie, tu prowadzą telekonferencje ze swoimi zwierzchnikami, tu rozładowują swoje frustracje: Niederländer wyżywa się na hotelowym personelu, a Öllers płaci pokojówkom za seks. Opuszczenie klimatyzowanego, wyścielonego grubym dywanem i odgrodzonego od świata potrójnymi szybami pokoju nie wchodzi w grę. Kiedy nowa, przysłana przez centralę firmy koleżanka kartkuje przewodnik i proponuje zwiedzenie miasta, obaj mężczyźni patrzą na nią, jakby chodziło o wyprawę na Marsa. Bianca ze swoim doświadczeniem pracy w organizacjach pozarządowych i społeczną wrażliwością wprowadza niepokój w wykreowaną, nierealną egzystencję swoich kolegów. Ale nie tylko ona. Z zewnętrznego, pozahotelowego świata dochodzą coraz częściej odgłosy strzałów, ulicznych zamieszek, wreszcie prawdziwej wojny, a ze świata biznesu nieoczekiwane zmiany związane ze sprzedażą firmy. Bezpieczny hotel staje się pułapką, z której bez działającej karty kredytowej nie ma ucieczki. A rebelianci już forsują zabarykadowane drzwi.

Czas kanibali to wspaniale napisana i zagrana satyra na współczesne zachodnie społeczeństwo, jego arogancję, butę i poczucie wyższości wobec reszty biedniejszego świata. W finale luksusowy kokon, w którym żyją bohaterowie, zostaje rozdarty i ci, których dotychczas ignorowano, wchodzą do niego każdą możliwa szczeliną.