Film opowiada o tragicznych losach Zuzanny Ginczanki, polskiej poetki pochodzenia żydowskiego, na tle wydarzeń historycznych pierwszej połowy XX w.

Część 1 (1917-1935) opowiada o przyjściu Ginczanki na świat w rodzinie tzw. litwaków, o ucieczce z Kijowa, o dzieciństwie spędzonym w małym, prowincjonalnym miasteczku i o literackim debiucie w wieku zaledwie 14 lat. Wszystko to zostaje wpisane w wydarzenia historyczne począwszy od rewolucji bolszewickiej, aż do powstania niezależnego państwa polskiego. Poruszane są również sporne kwestie, takie jak redefinicja granic, neutralna polityka zagraniczna przyjęta przez Polskę na arenie międzynarodowej oraz początki narodowego socjalizmu.

Część 2 (1935-1939) rozpoczyna się przeprowadzką Ginczanki do Warszawy, gdzie szybko zostaje królową artystycznej bohemy. Publikuje tomik wierszy u renomowanego wydawcy warszawskiego, dołącza do redakcji prestiżowego czasopisma satyrycznego, nawiązuje bliskie kontakty z Julianem Tuwimem i Witoldem Gombrowiczem, choć w oczach współczesnych pozostaje zawsze „obcą”. Tłem losów poetki staje się żywa atmosfera kulturalna i intelektualna tamtych lat, którą wkrótce zastąpi szerzący się w Europie antysemityzm i narodowy socjalizm

Część 3 (1939-1944) otwiera pośpieszny wyjazd Ginczanki do Lwowa, gdzie znajduje schronienie większość ówczesnej inteligencji polskiej. Tu zostaje wydana hitlerowcom, ale udaje jej się uciec. Donosicielką okazuje się dozorczyni domu, w którym Ginczanka się ukrywa i której imię poetka utrwali na zawsze w jednym ze swoich wierszy. Jest to początek okresu ciągłych ucieczek i szukania kryjówek. Ostatecznie Ginczanka zostaje aresztowana, torturowana i rozstrzelana w więzieniu w Krakowie, na kilka dni przed wyzwoleniem Polski. Ma zaledwie 27 lat. Narracja prowadzi nas przez katastrofalne wydarzenia II wojny światowej, zagładę Żydów, okrucieństwo obozów koncentracyjnych i zniszczoną Europę, i kończy się w grudniu 1944 roku wraz z tragiczną śmiercią młodej poetki.