Szczęśliwi czasu nie liczą? Prawda! Kalendarz bywa jednak nieubłagalny i nie ulega wątpliwości, że przed nami ostatnie spotkanie z letnim przeglądem Włoskie wakacje. Nie traćcie jednak pogody ducha! Filmową podróż po Italii domkniemy znakomitym dziełem Alice Rohrwacher.
Uhonorowany na festiwalu w Cannes, Szczęśliwy Lazzaro przeplata realizm magiczny z kinem społecznym, udowadniając, że subtelnie poprowadzona opowieść, może mieć wielką siłę rażenia. To podróż w czasie, to wędrówka po włoskich bezdrożach, a zarazem historia, w której głos oddaje się tym, którzy często bywają zagłuszani.
Tytułowy Lazzaro jest mieszkańcem zapomnianej przez Boga i ludzi sycylijskiej wsi, bezlitośnie eksploatowanej przez baronową Alfonsinę De Lunę i jej ekonoma. Nieznający ironii, występku ani fałszu chłopak jest wcieleniem najszlachetniejszej dobroci, przez wszystkich uznawanej jednak za zwykłą głupotę. Kiedy więc Lazzaro udzieli schronienia znudzonemu synowi arystokratki, ten postanowi dla zabawy wykorzystać naiwność wieśniaka. Bajka Alice Rohrwacher o bożym prostaczku (którego aktor amator Adriano Tardiolo obdarzył anielską urodą i wielkim sercem) przywołuje na myśl kino Viscontiego i Pasoliniego, a także postać chaplinowskiego Trampa. Z lekkością i humorem ludowej przypowieści włoski film opowiada o współczesnym niewolnictwie i klasowej pogardzie. O machinie kapitalizmu rozgniatającej najsłabszych. Ale też o powinnościach kina, które w swoim najlepszym wydaniu patrzy na świat z perspektywy skrzywdzonych i poniżonych.
opis: Małgorzata Sadowska, MFF Nowe Horyzonty