Opowieść o dorastaniu – etapie szarości pomiędzy zdefiniowanymi kolorami dziecięctwa i dorosłości – formowana uważnie, z ogromną wrażliwością i zrozumieniem. Świat mieszkających na skraju dzikiego lasu chłopców burzy tragiczna śmierć kolegi. To wydarzenie otworzy dotąd uporządkowaną strukturę codzienności na nowe, coraz bardziej radykalne emocjonalnie bodźce. Rodzice nie są już autorytetami, a świat zaczyna pachnieć śmiercią. Reżyser rezygnuje z przemyślnie skonstruowanych dialogów, często zamiast słów „mówi” tu cisza. Pozorna, bo w filmie ogromną rolę odgrywa dźwięk – zawsze obecny, drgający, podkreślający atmosferę niepokoju i niepewności. Niczym znalezione na strychu slajdy sprzed lat obraz ów przypomina, że smak dzieciństwa – wbrew obiegowej opinii – jest przede wszystkim gorzki.