Atticus mieszka pod szczelnym, matczynym kloszem, na malowniczej prowincji, w dolinie rzeki Hudson. Odcinają się od cywilizacji i by przetrwać wykorzystują wszystko, co inni wyrzucają na śmietnik. Ta antykonsumpcyjna sielanka podszyta jest jednak śmiercią, a zmuszony opuścić dom nastoletni chłopak przestaje odnajdywać w przyrodzie sprzymierzeńca i obiekt zachwytu. Pozbawione matczynego pośrednictwa interakcje z obcymi są źródłem lęku i impulsem do ekspresowego dorastania. Strach przed samotnością każe mu stanąć na drodze zagadkowego wagabundy, który nie potrafi traktować życia całkiem serio. Kontemplacyjny obraz Toma Gilroya mógłby być  pozbawioną narracji ekranizacją Walden Davida Thoreau. To swoiste połączenie Bildungs roman i kina drogi utkane jest z sennych marzeń o wolności od społecznych norm i nieposkromionego pędu ku przygodzie.