Jeszcze zanim Jack Kerouac wyruszyl w swoją Drogę, William S. Burroughs zjadł Nagi lunch, a Allen Ginsberg przekrzyczał wszystko swoim Skowytem, beatnicy w schludnych sweterkach dreptali grzecznie na Uniwersytet nosząc skromnie powieści klasyków pod pachą. Jednak już wtedy majaczyło w ich głowach pragnienie uwolnienia literatury z okowów sztywnych twórczych  wymogów. John Krokidas konsekwentnie portretuje młodych rewolucjonistów wyłącznie z ich własnej perspektywy, a nie postronnego obserwatora. Muzyczna dezynwoltura i pędzący montaż skojarzeniowy bez znieczulenia oddaje gorączkową energię tego ruchu. Wizje zrodzone z żarłocznego aplikowania alkoholu i LSD płynnie przechodzą w łobuzersko rozwijaną przez lirycznych anarchistów własną legendę.