Gdy w maju 1960 roku świat obiega wiadomość o porwaniu w Argentynie Adolfa Eichmanna, wysokiego nazistowskiego funkcjonariusza, odpowiedzialnego za plan masowej eksterminacji Żydów w czasie II wojny światowej, Hannah Arendt, wybitna niemiecka filozofka żydowskiego pochodzenia, mieszka z mężem w apartamencie na Manhattanie i prowadzi spokojne życie. Wkrótce media donoszą o planowanym procesie nazisty, który ma się odbyć w Jerozolimie. Arendt bardzo chce być świadkiem tego wydarzenia i zgłasza się do "The New Yorkera" z propozycją współpracy w charakterze korespondentki. Relacjonując kolejne dni przesłuchań, filozofka opisuje Eichmanna jako typowego biurokratę, bezrefleksyjnie wykonującego polecenia, który nigdy nie dostrzegł szerszego kontekstu swojej przerażającej działalności. Prowadzi ją to do sformułowania słynnej tezy o "niedającej się opisać i zrozumieć banalności zła". Takie stwierdzenie jest czymś zaskakującym dla współczesnych, w tym dla wielu przyjaciół Arendt, którzy źle interpretując jej słowa, posuwają się nie tylko do zarzutów, że broni odpowiedzialnego za Holokaust potwora, ale też grożą jej śmiercią czy pozbawieniem wykładów na uniwersytecie.

Von Trotta skupia się na czterech latach z życia Arendt, nie opowiadając w filmie biografii filozofki, tylko historię powstania jej najsłynniejszej książki i wszelkich zawirowań, jakie temu towarzyszyły. Imponuje siła i odwaga, z jaką Arendt odpiera falę krytyki, chociaż zagęszczająca się wokół atmosfera niechęci kosztuje ją i jej bliskich wiele wysiłku i straconych przyjaźni. Film w przewrotny sposób pokazuje, że nienawiść do myślących inaczej nie omija nikogo, tkwi głęboko ukryta i ujawnia się przy pierwszej nadarzającej się okazji.