Codzienne inferno związku skleconego z przyjaźni zamiast miłości. Nie trzeba być znawcą Bergmana, by poczuć, że to raj budowany na niezdrowej grzybni. Bohaterowie sprzedają mykologiczne zbiory w nowojorskich knajpach. Esej kulinarny – o kuchni nuworyszy, wyrzucaniu żarcia, filozofii slowfood - opisuje kapryśny apetyt i przymus szukania pożywienia w lesie.

Film podzielony na sezony zbierackie, subtelne zdjęcia roślin zderza z rekwizytami metropolii: korozją rur, twardym językiem asfaltu, szybą sklepową obojętną na ludzkie cierpienie. Każdy, dla kogo miasto jest więzieniem, a słyszał o dwóch gościach, co zebrali tyle smardzów, że żyli przez rok; kto wie, że grzyb to tylko jabłko zerwane z długiego, podziemnego drzewa, odnajdzie w tym najbardziej jesiennym filmie festiwalu, bratnią duszę.