Słońce nie świeci; zostawia po sobie tylko złociste półcienie i białe plamy na drodze. Crystal i jej chłopak Leo przypominają nieco Holly i Kita z Badlands Terrence’a Malicka. Światło, które po brzegi wypełnia kadry, jest wykradzione z jego Niebiańskich dni. W ciszy najlepiej słychać szeptane przez bohaterów historie. Większość akcji rozgrywa się w zbliżeniach, co w przepiękny, subtelny sposób sprawia, że w świat przedstawiony wkrada się intymność, której brakuje w ich związku. Oboje toną we własnych myślach jak w ruchomych piaskach. Przygniata ich strach, zazdrość i konieczność kontrolowania ognistych emocji. W ich byciu w drodze nie ma nic z beatnikowskiego szaleństwa, jest raczej gorycz wynikająca z trwania w przejściu między kryminalną przeszłością, jakiej nie da się zapomnieć, a niebiańską przyszłością – która nie nadchodzi.