Ofiarowanie - arcydzieło światowego kina to ostatni film rosyjskiego mistrza. Dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, wielowymiarowa i ponadczasowa opowieść o współczesnym człowieku. Bohater Ofiarowania, Aleksander - dawniej znakomity aktor, potem pisarz i filozof - żyje ze swoją liczną rodziną w domu na dalekiej szwedzkiej wsi. Uroczystość jego urodzin zostaje przerwana wiadomością, że nisko latające odrzutowce oznaczają początek wojny atomowej między supermocarstwami. Zrozpaczony Aleksander zwraca się o pomoc do Boga, ofiarowując mu w modlitwie wszystko, co dla niego najcenniejsze, byle tylko nie doszło do wojny. Wojna zostaje „odczyniona”, a w finale Aleksander w ofierze pali swój ukochany dom i zostaje zabrany do szpitala dla umysłowo chorych.    

„Kameralną teatralną przestrzeń [Tarkowski] zderzył z precyzyjnie skomponowanymi malarskimi kadrami docierającymi do granic możliwości kina jako obrazowego medium. Okresy długiej, skłaniającej do rozmyślań ciszy sąsiadują z eksplozjami rozpaczliwej gadaniny. Aleksander, powołując się na formułę Hamleta: „Słowa, słowa, słowa”, w końcu dostrzega niewystarczalność mowy. Nawet obiecuje Bogu złożyć ślub milczenia, złożyć w ofierze to, co najdroższe, jeżeli tym sposobem można odsunąć koniec świata. Trochę tak jak sam Tarkowski rezygnujący z dialogu na rzecz opowiadania samymi obrazami, wskazując jako ich inspirację ikoniczne malarstwo. Powstał z tych sprzeczności poetycki film-modlitwa z niesamowitymi zdjęciami bergmanowskiego operatora Svena Nykvista. (…)

Ofiarowanie najwyraźniej bodaj ze wszystkich filmów Tarkowskiego dotyka męczących go osobiście wątpliwości etycznych i estetycznych. Mimo pozorów nieobecności twórcy twarz Tarkowskiego przebija z każdego kadru, a głównego bohatera można uznać za porte parole reżysera. Liryczne i tajemnicze Ofiarowanie jest zatem najbardziej osobistym filmem Tarkowskiego, nie bez przyczyny zadedykowanym synowi. To w istocie mozaika wspomnień, myśli, objawień i proroctw odbijających pełen napięcia konflikt między tym, co duchowe, a tym, co materialne.”

Wojtek Kałużyński, dziennik.pl