Czołowy minimalista i mistyk latynoamerykańskiego kina, z jednej strony medytujący nad meksykańskim charakterem, z drugiej – nad istotą człowieczeństwa, opowiada o utracie niewinności. Z pozbawionej chronologii, epizodycznej fabuły wyłania się historia młodego małżeństwa z klasy średniej, mieszkającego z dwójką dzieci i psami w zasobnym domu na wsi. Rodzina przeżywa swoje mniejsze i większe dramaty, próbując wejść w relację z otaczającym ją, osobnym światem, a także przetrwać w konfrontacji z własnymi lękami i mrocznymi tęsknotami. To artystycznie radykalne kino obrazów. Dominują w nim ujęcia w charakterystyczny sposób nieostre - z rozmazanym polem po bokach, sugerujące subiektywne spojrzenie kamery. Oparte na emocjach, obrazy w nieprzeciętny sposób celebrują zwyczajność, nadając jej metafizyczne znaczenie.
Carlos Reygadas: „Wszyscy stawiani jesteśmy w podobnych życiowych sytuacjach jak moi bohaterowie. Dopowiem jednak o Juanie z Post tenebras lux - jest nieustająco niezadowolony, samotny, cierpiący. Traktuje wszystkich protekcjonalnie, poucza, krytykuje i w ten sposób niszczy zarówno innych, jak i siebie. Reprezentuje status quo dzisiejszego człowieka Zachodu, odizolowanego od natury i drugiego człowieka. (…) Ale w finale doznaje epifanii, czuje coś do żony, wspomina dzieciństwo. (…) Dzieci Juana wypełnione są intensywną miłością do rodziców, do natury, do domu, ale gdy dorosną, utracą to ze względu na zachodni paradygmat życia, który uniemożliwia bycie szczęśliwym. Meksyk, podobnie jak cały świat, też jest zdominowany przez ten paradygmat. Krwawe wojny narkotykowe nie wynikają z biedy, głodu, represji politycznych, ale z rozpaczy duchowej.”
Urodził się w 1971 roku, wychował w Mexico City. Ukończył studia prawnicze ze specjalizacją w prawie międzynarodowym. Porzucił karierę urzędniczą dla kina. Pierwszą krótkometrażówkę pokazał podczas belgijskiego konkursu dla niezależnych filmowców w 1999 roku. Trzy lata później zrealizował wedle własnego scenariusza Japón – pełnometrażowy debiut fabularny. Film zwrócił uwagę krytyki i zdobył nagrody na festiwalach w Cannes, São Paulo czy Rio de Janeiro. Jego Bitwa w niebie z 2005 roku została nominowana do Złotej Palmy na festiwalu w Cannes. Film, podobnie jak debiut, wzbudził wiele kontrowersji, ale zarazem ugruntował pozycję Reygadasa jako jednego z najciekawszych młodych reżyserów Ameryki Południowej. Ukończone w 2007 roku Ciche światło podejmuje najważniejsze dla autora wątki w formie najbardziej zbliżonej do klasycznych wzorców kina metafizycznego. W 2010 roku twórca nakręcił krótki metraż To jest królestwo moje na potrzeby nowelowego filmu Rewolucja, stanowiącego zbiór wariacji młodych filmowców na temat dziedzictwa i konsekwencji rewolucji meksykańskiej. W roku 2012 na festiwalu w Cannes pokazano najnowszy jego film, Post Tenebras Lux.
Pomimo tego, że nakręcił dopiero cztery filmy pełnometrażowe, Reygadas zdołał wypracować własny styl, bazując na trudnej technice pracy z nieprofesjonalnymi aktorami (często metodą prowokowanej improwizacji) i wierze w siłę klasycznych środków kina. W wywiadach odznacza się radykalizmem, konsekwencją i klarownością refleksji nad własnymi twórczymi wyborami. Jest zwolennikiem czystej estetyki oraz intuicji i wewnętrznego wglądu jako podstawowych metod pracy reżysera.
1999 Max / Maxhumain / Max (short)
1999 Jeńcy / Prisioneros / Prisoners (short)
2002 Japón / Japón / Japan
2004 Filmando Batalla en el cielo
2005 Bitwa w niebie / Batalla en el cielo / Battle in Heaven
2007 Ciche światło / Stellet licht / Silent Light
2010 To jest królestwo moje / Este es mi reino / This Is My Kingdom (segment in Rewolucja / Revolución / Revolution)
2012 Post tenebras lux / Post Tenebras Lux
2018 Nasz czas / Nuestro tiempo