Raymond Longford i jego partnerka Lottie Lyell są pierwszoplanowymi postaciami australijskiego kina niemego, twórcami najlepszych filmów tego okresu. Longford, który zaczął swą karierę jako aktor teatralny i filmowy, zadebiutował w 1911 roku od razu trzema filmami. „Sentymentalny chłopak" to adaptacja niezwykle popularnego w owym czasie w Australii poematu C. J. Dennisa. Opowiada historię romansu Billa i jego dziewczyny Doreen, osadzoną w realiach Woolloomooloo – dzielnicy Sydney. Dzięki staraniom kobiety Bill uwalnia się spod zgubnego wpływu swoich kompanów, by w finale całkowicie zaakceptować szczęście, jakie daje mu życie rodzinne. Historia jest bezpretensjonalna, opowiedziana z wdziękiem i swoistym humorem, świetnie wkomponowana w klimat epoki.
„Sentymentalny chłopak" to film niekonwencjonalny nie tylko ze względu na kolokwializm napisów, naturalne plenery i naturalistyczne postacie, lecz przede wszystkim z uwagi na ciepło, które z niego emanuje. Obraz Longforda wykorzystuje zderzenie kultur w bardzo oszczędny sposób: postacie śmieszą, lecz nie są śmieszne; to zwykli śmiertelnicy, którzy mają swe marzenia i swą godność. Film pozbawiony jest łatwych efektów i dosadnego humoru, charakterystycznego dla twórczości Dennisa. Talent komiczny Taucherta, którego postać na zawsze zrośnie się z granym przez niego Billem, naturalna gra Lyell oraz zdjęcia Arthura Higginsa, jednego z najbardziej znanych operatorów pierwszego okresu australijskiego kina, przyczyniły się do artystycznego i komercyjnego sukcesu filmu.
Jazzpospolita
Oryginalne połączenie jazzowej tradycji i post rockowej nowoczesności. Duża wyobraźnia i świetna znajomość współczesnego muzycznego języka sprawiają, że kwartet można uznać za jeden z najciekawszych zespołów rodzimej sceny alternatywnej. Grupa zadebiutowała w 2010 r. gorąco przyjętym albumem „Almost Splendid”. Muzykę Jazzpospolitej próbowano opisać jako Avantgardejazz, postrock, nu jazz, czy trip jazz.