Film Andrieja Konczałowskiego nie opowiada tylko i wyłącznie o Asi, która kochała, lecz nie wyszła za mąż. Tytułowa bohaterka, kulawa, ale wciąż atrakcyjna dziewczyna, prawdziwy żywioł kobiecości, jest reprezentantką pewnej specyficznej grupy – mieszkańców kołchozu. Śledzimy ich codzienne życie. Wylegiwanie się pod czystym niebem i pracę w palącym słońcu. Skromne posiłki i czytanie gazet. Rozmowy: te błahe i te, w czasie których ożywa trudna przeszłość. Pogrzeby i porody, jedne i drugie odbywające się na łonie natury. To wszystko zostaje pokazane w realistyczny, szorstki sposób. I chociaż z dzisiejszej perspektywy film ten nie wydaje się szokujący, to w momencie powstania jego szczerość była obrazoburcza – do tego stopnia, że władze odłożyły go na półkę na 20 lat. W Związku Radzieckim trudy zwykłej egzystencji stanowiły niewygodny temat.

Piotr Mirski