Nankin, rok 1937. Udający księdza Amerykanin podczas inwazji na miasto broni ukrywające się w kościele uczennice i prostytutki przed japońskimi żołnierzami.

Yimou nie szczędzi widzom brutalnych scen. Widzimy więc zarówno krwawe walki toczone o każdą ulicę, jak również brutalne traktowanie kobiet przez szalonych od smaku krwi Japończyków. Gdzie jest więc tu miejsce na optymizm i pozytywne przesłanie? Yimou ukrył je w historii ludzkiego ducha. Kiedy poznajemy kolejnych bohaterów filmu, widzimy ich jako samolubnych, egocentrycznych drani. Grabarza interesują tylko pieniądze i wino. Uczennice z pogardą patrzą na prostytutki, a te kryją się tchórzliwie, kiedy dziewice rzucone zostają na rzeź japońskim oprawcom. Yimou pokazuje, że jest to naturalna, ale krótkotrwała reakcja obronna. Równie naturalnym odruchem w obliczu niewyobrażalnej przemocy jest potrzeba wzniesienia się ponad wojenny koszmar.

Marcin Pietrzyk, filmweb.pl