Clint Eastwood miał już na koncie filmy wojenne (Wzgórze rozdartych serc). Tym razem jednak postanowił opowiedzieć o starcia Amerykanów z armią Cesarstwa Japonii z punktu widzenia Japończyków. Śledzimy losy grupy żołnierzy, którzy pod przewodnictwem charyzmatycznego dowódcy – niegdyś wielkiego miłośnika Ameryki i jej kultury, dziś jej nieprzejednanego przeciwnika – muszą stawić czoła przeważającym siłom wroga, za wszelką cenę starającego się zająć Iwo Jimę, „wrota do Japonii”. Pokazując piekło wojny, Eastwood próbuje przeniknąć mentalność żołnierzy, którzy są reprezentantami kultury japońskiej opartej na samurajskim etosie bushido, głoszącym chwałę śmierci za cesarza. Jednocześnie uchyla „samurajski pancerz” swoich bohaterów, odkrywając ich ludzkie oblicze, przejawiające się w tęsknocie, strachu, udręce, wątpliwościach, zawsze jednak znikających w momencie starcia z wrogiem. Choć Listy... są dopełnieniem dylogii (wraz z Sztandarem chwały o walkach na Pacyfiku z perspektywy amerykańskiej), to „japoński” film Eastwooda jest doskonalszy i jako wojenne widowisko, i jako realistyczna, frontowa psychodrama. W obu filmach – pisze Roger Ebert – Eastwood sympatyzuje ze zwykłymi żołnierzami, „biednymi popaprańcami” będącymi pionkami w rękach generałów i polityków.