John Edgar Hoover (1895-1972) przez prawie pół wieku piastował stanowisko dyrektora FBI, był człowiekiem, który – jak twierdzą niektórzy historycy – sprawował realną władzę w USA, wpływając na politykę sześciu kolejnych prezydentów USA (od C. Coolidge’a do R. Nixona). W latach 20. zreformował biuro, wprowadzając nowe metody gromadzenia danych i prowadzenia śledztw. Wydał wojnę anarchistom i zorganizowanej przestępczości. W czasie wojny prowadził działalność antywywiadowczą, a po wojnie wrogiem publicznym nr 1 uczynił prawdziwych i rzekomych komunistów. Natomiast – jak pokazuje w swoim filmie Eastwood – największym wrogiem Hoovera był on sam. Uzależniony od matki homoseksualista, skrzętnie skrywający przed światem swoją seksualność, bezwzględnie manipulujący ludźmi, człowiek opętany obsesją kontroli i władzy. Mimo mrocznej aury spowijającej postać Hoovera Eastwood próbuje oddać sprawiedliwość dyrektorowi FBI, oprócz negatywów pokazując dobre strony jego działalności, a dzięki aktorskiemu talentowi Leonarda DiCaprio udaje mu się wykreować bohatera filmu na kogoś w rodzaju „Obywatela Kane’a”. Dla Rogera Eberta film Eastwooda to przede wszystkim biograficzne arcydzieło oddające z pietyzmem siedem dekad historii USA.