Powiedzcie wszystkim zwierzętom – pośród zdań, które padały z ust konającej matki Laurie Anderson, znalazła się i ta tajemnicza prośba. Serce psa to poniekąd jej spełnienie, przesłanie miłości skierowane do wszystkich istot. Przewodniczką po dokumencie-eseju Anderson (wyraźnie inspirowanym dokonaniami Chrisa Markera) jest rat terierka Lolabelle, zaś wątkiem przewodnim tego na pozór niezobowiązującego niczym przechadzka z psem filmu jest śmierć. Przede wszystkim odchodzenie Lolabelle, które przypomina także o innych odejściach – tragediach osobistych i zbiorowych. Anderson wspomina matkę, ale i ataki z 11 września, zajmuje ją również tajemnica śmierci łóżeczkowej niemowląt, zapadających w sen bez przebudzenia. Cytuje Wittgensteina i Tybetańską Księgę Umarłych, prowadzi nas przez chorobę Lolabelle, która u schyłku życia muzykowała i uprawiała sztukę. Niezwykle dyskretnie składa swoim filmem hołd zmarłemu partnerowi, Lou Reedowi. Poruszającw, osobiste, zadziwiające lekkością Serce psa wydaje się fragmentem dziennika, pełnego luźnych notatek, jednak im bliżej końca, tym wyraźniej odsłania się oryginalna forma i przemyślana struktura całości.