Bałagan. Właśnie to słowo najlepiej określa życie i samopoczucie Jamesa White’a (świetny Christopher Abbott). Bohater cały czas gna przed siebie, zalicza jedną imprezę po drugiej, wdaje się w pyskówki i bójki. Próbuje wyjechać i odpocząć, stara się znaleźć pracę, nic mu nie wychodzi. Jest wściekły. Jest smutny. Jest zagubiony. Jego frustrację potęguje sytuacja rodzinna: ojciec umarł, matka jest ciężko chora i wszystko wskazuje na to, że wkrótce też odejdzie. Filmowy portret Jamesa jest równocześnie intymny i pełen energii. Kamera cały czas znajduje się blisko twarzy bohatera: bladej, spoconej i nieogolonej, wykrzywianej różnymi grymasami, od panicznego strachu po dziecinne rozbawienie. Luźno ze sobą połączone epizody portretują kolejne wybuchy i zderzenia z rzeczywistością. To wszystko sprawia, że James White jest filmem o surowej, emocjonalnej sile. Mond nakręciłprawdziwy wyciskaczłez – pisał dla IndieWire Eric Kohn.