Kiedy mąż Ruby trafia za kratki, kobieta próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości. W oczekiwaniu na powrót ukochanego odkłada własne plany i powoli zatraca własne „ja”, które będzie musiała odzyskać. Film mierzy się z kwestią dużej liczby zamkniętych w więzieniach Afroamerykanów i związaną z nią lawiną problemów społecznych: dysfunkcją rodziny, samotnym macierzyństwem i wykluczeniem ekonomicznym spowodowanym brakiem wsparcia socjalnego. Głównym atrybutem nagrodzonego na Sundance W szczerym polu nie jest jednak społeczne zaangażowanie, lecz delikatne wyrażanie emocji, odsłonięcie kruchych więzi i napiętych relacji między bohaterami. „The New York Times” zauważył, że DuVernay poszukuje czegoś kunsztownie prostego: byśmy jako widzowie przyjrzeli się z uwagą jej bohaterom. Reżyserka tworzy matriarchalny świat, gdzie dwa pokolenia – matki i córki – muszą budować oraz utrzymywać rodziny pod nieobecność mężczyzn. Stara się pokazać surową codzienność, zależności ekonomiczne, poświęcenie i trudną drogę do samospełnienia. Kamera portretuje Los Angeles za pomocą minimalistycznych zdjęć, przełamując popularny wizerunek miasta jako hipergetta znany z kina nowego czarnego realizmu lat 90.