Wideopamiętnik szczęśliwego człowieka z kamerą. Guru amerykańskiej awangardy wyrusza w podróż po 60 latach swojej twórczej pracy. Obrazy mkną przez ekran nieuporządkowane, wbrew ograniczającej chronologii, spuentowane komentarzem reżysera – jak choćby w jego słynnym filmowym dzienniku Lost, Lost, Lost z lat 70. Mekas wkłada do projektora kolejne szpule z taśmą wypełnione przeszłością. Dziecięce zabawy, zapisane na kartkach myśli, migoczące ulice Nowego Jorku tworzą intymny kolaż. Spośród tych wyimków z codzienności można wyłowić postaci kluczowe dla środowiska intelektualnego Ameryki, przyjaciół i współpracowników Mekasa – m.in. Williama Burroughsa czy poetę Jamesa Broughtona. Prywatna kronika drugiej połowy XX wieku odzwierciedla artystyczną postawę Mekasa, która, jak stwierdził w jednym z wywiadów, zawsze polegała na poszukiwaniu intensywności chwili, tego, co ważne, w tym, co przypadkowe i niepozorne. Ścinki..., stawiając pytania o naturę pamięci, są wyznaniem wiary w ocalającą moc taśmy filmowej.