Złodzieje rowerów to najbardziej reprezentatywne dzieło włoskiego neorealizmu, najczęściej cytowane, pokazywane i opisywane. Przejmujące w obrazie ludzkiego dramatu, przenikliwe w opisie rzeczywistości, pełne umiaru i równowagi w sensie artystycznym. Opowieść jest niezwykle prosta, ukazuje trzy dni z życia biednego robotnika Antonia, który otrzymuje pracę rozlepiacza plakatów, traci rower i podejmuje wraz z synkiem liczne próby odnalezienia tego niezbędnego, stanowiącego podstawę ich egzystencji, sprzętu. Realizatorzy filmu – scenarzysta Cesare Zavattini i reżyser Vittorio De Sica stanowiący znakomity tandem twórczy – dążyli do realizowania kina, pokazującego zwykłych ludzi i nękające ich problemy, powszednie wydarzenia i realia. Stawiali na aktora niezawodowego i uliczne plenery, na skromność inscenizacji i powściągliwość formy. Zbudowali klasyczną formułę neorealizmu. Punktem wyjścia Złodziei rowerów była powieść Luigiego Bartoliniego zawierająca akcenty autobiograficzne i wiele środowiskowej obserwacji.

Zygmunt Machwitz (Akademia Filmowa)