Maria wchodzi w dorosłość z najlepszymi intencjami. Pochodzi z typowej kochającej się greckiej rodziny. Jest impulsywna, energiczna i pełna namiętności. Ma wiele planów na przyszłość. Chce zostać prawniczką, ale poznaje przystojnego marynarza Yannisa, w którym zakochuje się bez pamięci. Namiętny związek przysłania im cały świat, a jego owocem jest troje dzieci. Maria wychowuje je sama, bo Yannis pracuje na statkach. Rodzinne szczęście z czasem okazuje się jednak ułudą. Maria staje się coraz bardziej samotna, a dziesięć lat później jej życie się rozpada. Kryzys w Grecji obnaża skrywane dotąd rodzinne tajemnice, których poznanie zwiastuje katastrofę. Aby ją zatrzymać, Maria decyduje się na desperacki krok. Chcąc ocalić siebie, musi odrzucić własną przeszłość i tych, których kocha najbardziej. Pociąga to za sobą splot zdarzeń, których nic nie jest już w stanie zatrzymać.

Płomień w programie kina

"Mało kto rozumie Greków. Ich podejście do państwa, demokracji, płacenia podatków jest zgoła inne niż pozostałych Europejczyków. Anarchia myli im się czasem z wolnością, godność z faszyzmem. Obrazowo wygląda to tak, że różnica mentalności Greka i Holendra jest nawet większa niż różnica mentalności Holendra i Rosjanina. Kto nie wierzy, a chciałby się upewnić, na czym to polega, powinien docenić „Płomień” – niezwykły dramat obyczajowy Syllasa Tzoumerkasa o kłamstwach, złudzeniach i gniewie, które doprowadziły ten kraj do gospodarczej i moralnej zapaści. (...) To nieprzeciętnie inteligentny, wyjątkowy portret odsłaniający nastroje, głębokie podziały pokoleniowe i tajemnice greckiego społeczeństwa w stanie kryzysu. Tak mocnego obrazu na ten temat w kinie nie było." (Janusz Wróblewski, "Polityka")

"O trwającym od kilku lat tragicznym dla Grecji kryzysie tyle już napisano i powiedziano, tyle już słów wykrzyczano, komentarzy wymyślono i metafor stworzono, że każda nowa wizja – niezależnie od tego, czy autorska, czy komercyjna – wydaje się być zbędna, w jakiś sposób mniej wartościowa. Tym większy sukces odniósł Syllas Tzoumerkas w "Płomieniu", który nie oferuje wprawdzie żadnego nowego spojrzenia na greckie problemy, ale ukazuje całą sytuację w zupełnie innym niż dotychczas świetle. Pozbawiony wymyślnych symboli i skomplikowanych kodów wizualnych "Płomień" to autentycznie przejmujący i pełen intensywnych emocji wyraz bezsilnego buntu wobec tego, co się stało." (Darek Kuźma, film.onet.pl)