Adaptacja opowiadania Kazimierza Orłosia Zimorodek to piękne, magnetyczne, tajemnicze kino ze wspaniałymi zdjęciami Tomasza Woźniczki. Film opowiada o męskiej wyprawie ojca i syna w dół górskiej rzeki. To daje początek metafizycznej historii o wyjątkowych chwilach w życiu dziesięcioletniego chłopca. Ciekawość i pragnienie nowych doznań zwyciężają w nim strach przed nieznanym światem. W obliczu zagrożenia przechodzi przemianę – nic nie będzie już dla niego takie, jakie było przedtem. Poetycki debiut Marcina Dudziaka to pierwszy polski prawdziwie nowohoryzontowy film w duchu wielkich dokonań współczesnego kina artystycznego.

Wołanie w programie kina

"Wołanie Marcina Dudziaka to jeden z nielicznych polskich tytułów, który można wpisać w nurt slow cinema i który wykorzystując ten rozpoznany język kina, nie jest tylko cytatem, powtórzeniem. reżyser pokazuje tu wyprawę ojca i syna w Bieszczady, narrację budując z medytacyjnych ujęć i naturalnego, łaskoczącego świadomość dźwięku. (...) Dudziakowi udała się tu niesamowicie trudna filmowa sztuka: budowanie napięcia. reżyser antycypuje przewartościowanie świata, zmianę. choć jej nie wprowadza, to Wołanie nie jest filmem jałowym, tylko nasycającym – przez swoją gęstość, przez sygnalizowanie tego, czego tak w kinie brakuje, czyli metafizyki. Do tego owo Wołanie nie jest podszyte pretensją ani wykalkulowane." (Ola Salwa, "Kino" 8/2015)

"Wyprawa ojca i syna w Bieszczady, jakich nikt z nas dotąd nie widział. Uważne, wyczekujące oko kamery Tomasza woźniczki przemienia polski krajobraz w przestrzeń niesamowitą i na poły tropikalną. W tym lesie flora i fauna żyją własnym życiem – także na niepokojącej, dopracowanej w najdrobniejszych szczegółach ścieżce dźwiękowej. Wołanie kryje w sobie ponadto duży ładunek wrażliwości, w nieśpieszny sposób rozgrywając cichy rodzinny dramat. Od kolejnych filmów debiutującego Marcina Dudziaka oczekuję tylko najlepszego." (Sebastian Smoliński, "Kultura Liberalna")