Czterech przyjaciół spędza dzień na polowaniu. Obserwujemy powoli rozkręcającą się machinę kompleksów, wzajemnych pretensji i uraz, które wraz z rozwojem akcji przeistaczają polowanie na króliki w krwawą rozgrywkę między bohaterami.
Polowanie, jak podkreślali krytycy, było kolejną po Ulicznikach i Lamencie dla bandyty próbą odmitologizowania hiszpańskiego społeczeństwa. W tym filmie Saura chciał ukazać prawdziwe oblicze „poczciwych” przedstawicieli środowiska dorobkiewiczów, frankistowskich kombatantów wojny domowej, a także ujawnić katastrofalne konsekwencje społeczne dyktatury – pustkę moralną i niemoc pokolenia, na którym wspierały się fundamenty polityki prowadzonej przez generała Franco.
Surową, utrzymaną w niemal dokumentalnej konwencji opowieść o pewnym (nie)zwyczajnym polowaniu uznano za społeczną metaforę na miarę Buñuela.