Państwo Nobile wracają z opery w towarzystwie kilkunastu znajomych zaproszonych na kolację. Kiedy przyjęcie dobiega końca, okazuje się, że wszyscy służący zniknęli, a pozostałych w domu ludzi coś w tajemniczy sposób powstrzymuje przed jego opuszczeniem. W ciągu kolejnych kilku dni zmuszeni do walki o przetrwanie goście odrzucają wszelkie reguły i pozory uprzejmości, pielęgnowane przez lata ze względu na pozycję społeczną.
Anioł zagłady to zjadliwa satyra na elitaryzm i uporczywe fetyszyzowanie społecznego statusu. Buñuel przerysowuje mechanizm konserwatywnego trzymania się norm, obnażając tym sztuczność reguł i absurdalność hierarchicznych struktur społecznych. Poszczególne sceny wymykają się gorsetowi prawdopodobieństwa, tworząc frapującą rzeczywistość na pograniczu jawy i snu, która podporządkowuje się na przemian śmiertelnie poważnie traktowanej logice oraz płynnej dynamice marzenia sennego.