Zazwyczaj klasyczne slashery kończą się wraz z nastaniem świtu, gdy ostatni ocalały bohater zmierza w kierunku wschodzącego słońca oraz bolesnej traumy, której przerabianie w najgorszym wypadku zakłóci nadchodzący sequel. Dzielna i poobijana final girl zostawia za sobą najczęściej domek w spokojnej okolicy otoczony trawnikiem przybranym obecnie zmasakrowanymi zwłokami, kończynami pozbawionymi właścicieli czy wnętrznościami zwisającymi z werandy… Cóż… soboty 14-tego zazwyczaj tak wyglądają. W tym właśnie momencie zaczyna się Blood Conscious.
Brittney wraz ze swoim bratem Kevinem oraz narzeczonym Tonym udają się na urlop do uroczej chatki położonej nad jeziorem. Pragną odpocząć na łonie natury w towarzystwie rodziców rodzeństwa. Na miejscu okazuje się jednak, że wszyscy ich bliscy nie żyją. Jedynym ocalałym z tajemniczej masakry jest nerwowy i niebezpieczny mężczyzna zarzekający się, że właśnie udało mu się przetrwać atak demonów – całkiem oszalał, a może był bohaterem własnego horroru? Intuicja podpowiada, aby nie ufać włóczędze ze strzelbą. Gdy jednak zachodzi słońce, a w okolicy zapada przejmująca cisza, wątpliwości zaczynają narastać – nikt nie może być pewny, co tak naprawdę przychodzi po zmroku.
Stojący za kamerą oraz odpowiadający za scenariusz Timothy Covell oferuje widzom nietypowe filmowe doświadczenie. Jego Blood Conscious w pierwszych scenach epatuje niskim budżetem, by w ten sposób całkowicie uśpić naszą czujność. Produkcja zatopiona w klimacie niedoskonałych kultowych horrorów lat 80. rozpali serca starych wyjadaczy i przywoła sentymentalne wspomnienia, by po chwili zanurzyć nas w niejasnej historii pełnej pytań, narastających wątpliwości oraz wzajemnych oskarżeń. Przerażeni bohaterowie może i stracili rozsądek wraz z zasięgiem w telefonach, jednak znaleźli się w sytuacji, w której atmosfera nieustannie gęstnieje i nie mogą ufać nawet najbliższym.