Produkcja sensacyjnego The Naked Kiss została sfinansowana przez tych samych inwestorów co Shock Corridor, którzy chcieli szybko zarobić na efektach sprawnej pracy Fullera. W zespole tej satyry znaleźli się operator, kompozytor i montażysta poprzedniego filmu. Constance Towers wcieliła się tu w rolę Kelly, byłej damy do towarzystwa, która postanowiła rozpocząć nowe życie w innym mieście. Kobieta osiedla się w na pozór idyllicznym Grantville. Pierwszą osobą, którą spotyka jest Griff, kapitan lokalnej policji, który radzi jej poszukać sobie pracy w domu publicznym za miastem, po drugiej stronie rzeki. Kelly, zdecydowana stać się "porządną obywatelką", podejmuje jednak pracę pielęgniarki w szpitalu dziecięcym. Nawiązuje romans z Grantem, potomkiem założycieli Grantville, i wkrótce para postanawia się pobrać. Kelly jest zachwycona odmianą swojego losu do czasu, gdy odkrywa mroczną tajemnicę swojego narzeczonego. Wyzwala to koszmarny ciąg zdarzeń, wskutek których Kelly trafia do aresztu. Musi udowodnić, że Grant jest pedofilem. Jej jedyną szansą na odzyskanie wolności jest odnalezienie wykorzystanej seksualnie dziewczynki.

Fuller pomimo szalejącej cenzury, której mogła się nie spodobać pozytywnie przedstawiona prostytutka i hipokryzja wyższej warstwy społecznej, zręcznie przemycił wrażliwy społecznie temat. The Naked Kiss wyróżnia się mocnymi dialogami i odważnymi obrazami, w tym brutalną sceną, w której prostytutka bije sutenera. Jest ona istotna również ze względów technicznych. Kamera Arriflex została bowiem zamontowana na plecach operatora, a bohaterka ją "atakowała". Przemoc fizyczna pokazana na początku filmu jest jednak niczym w porównaniu z narastającym napięciem, które udziela się Kelly. Pomimo swojej niechlubnej przeszłości jest ona kobietą porządną i dobroduszną.

Pracując jako reporter w Nowym Jorku, Fuller spotykał kobiety wykonujące najstarszy zawód świata, gdy korzystał grzecznościowo z telefonu w pobliskim domu publicznym. Często rozmawiał z nimi, doszedł nawet do wniosku, że są one uczciwsze niż większość ludzi.

Tytuł filmu przywołuje na myśl poetycką bajkę bez disneyowskiego szczęśliwego zakończenia. Constance Towers śpiewa tu chwytającą za serce piosenkę zainspirowaną historią o Kopciuszku – motyw muzyczny rzadko spotykany w filmografii Fullera. Pojawiają się także poezja Lorda Byrona i muzyka Beethovena, tak lubiane przez Fullera.

Samantha Fuller