Inspirowana koreańską pieśnią ludową, osobliwa mieszanka przejmującej spowiedzi, medytacji nad istotą kina i artystycznej autokreacji. W każdym z tych aspektów Arirang pozostaje jednak przede wszystkim wypowiedzią wrażliwego artysty, zdającego sprawozdanie z trawiącego go kryzysu twórczego. Kim Ki-duk rejestruje za pomocą kamery dobrowolną banicję, na którą skazał się po wypadku, jaki przydarzył się aktorce na planie jego filmu Sen. Zamknięty w nieogrzewanej chacie na koreańskiej prowincji, reżyser z bólem wspomina tamto wydarzenie, a także wraca myślami do poprzednich filmów i rozmawia z samym sobą sprzed lat. Z perspektywy czasu widać, że zaprezentowana w Arirang swoista autoterapia odniosła pożądany skutek. Kim Ki-duk powrócił do zawodu, a za zrealizowany w 2012 roku film Pieta otrzymał główną nagrodę na festiwalu w Wenecji. W wywiadzie udzielonym z tej okazji Filmwebowi reżyser przyznawał: „Wciąż uważam, że Arirang to dla mnie coś więcej niż film. To przeżycie duchowe i rodzaj katharsis, które stało się dla mnie możliwe dzięki uruchomieniu kamery. Gdyby nie ono, na pewno nigdy nie nakręciłbym Piety i nie otrzymałbym Złotego Lwa.”

Piotr Czerkawski