Radical Move to niezwykły obraz, w którym oko kamery po raz pierwszy towarzyszy treningom i działaniom performatywnym legendarnego zespołu teatralnego pracującego w Pontederze. Reżyserka Aniela Astrid Gabryel wraz z operatorką Zuzanną Kernbach przez kilka lat podążały za zespołem, uczestniczyły w sesjach pracy z pieśnią, próbach, ale także w prywatnym życiu członków grupy. Stały się nie tylko świadkiniami intymnej pracy, ale i powierniczkami sekretów. Nieoczekiwanie, zarejestrowały delikatny moment rozpadu grupy kierowanej przez Thomasa Richardsa i zamknięcie Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards. Obraz – zrodzony z chęci zrozumienia i dotknięcia tajemnicy Pracy – ostatecznie przyniósł ważne pytania na temat stawiania granic w działalności artystycznej i ceny, jaką płaci się za bezwarunkowe oddanie się sztuce.
Film dokumentuje pracę Focused Research Team in Art As Vehicle, czyli działającego w ramach Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards zespołu kierowanego przez Thomasa Richardsa.
Pomysł na film zrodził się z fascynacji pracą zespołu, codziennymi treningami i oddaniem na drodze ku spotkaniu z „transcendencją”. Jak mówi reżyserka: „Moim priorytetem była opowieść o duchowej potrzebie człowieka, o potrzebie przekroczenia – używam tu celowo tak prostych słów, ponieważ nasz film to próba uchwycenia i nazwania tego, czym jest to duchowe przeżycie i przekroczenie, które Thomas Richards nazywa "the Work", a współczesna "uduchowiona" młodzież – uważnością i połączeniem. A ja? Dla mnie to tajemnica, którą pragnę śledzić w każdym moim filmie. Kręcąc Radical Move, chciałam więc przede wszystkim opowiedzieć o przeżyciu "duchowym" moich bohaterów. Decyzja o bohaterze zbiorowym wynikała również ze specyfiki ich pracy, które było oparte na wspólnotowości. Chciałam być jak najbliżej moich bohaterów – w sensie fizycznym, emocjonalnym, psychologicznym, aby móc wraz z kamerą uczestniczyć w ich docieraniu do subtelniejszych energii”.
Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards to ośrodek, który został założony w 1985 roku w Pontederze we Włoszech jako Workcenter of Jerzy Grotowski; w roku 1996 Grotowski zdecydował się rozszerzyć nazwę Workcenter o nazwisko Richardsa – precyzując w ten sposób kierunek pracy praktycznej. O swojej współpracy z Richardsem Grotowski pisał: „Moja praca z Thomasem Richardsem ma charakter "przekazu". Przekazuję mu to, do czego doszedłem w swym życiu: wewnętrzny aspekt w pracy”.
Po śmierci Grotowskiego (1999) pracami Workcenter kierowali Thomas Richards i Mario Biagini, początkowo ściśle ze sobą współpracując, z czasem prowadząc prace w dwóch oddzielnych zespołach. W 2007 roku Mario Biagini powołał Open Program, rok później Thomas Richards założył Focused Research Team in Art as Vehicle, z którym zrealizował The Living Room (2010), L’heure fugitive (2014) oraz The Underground: A Response to Dostoevsky (2016). Od 2016 prowadził również Studio in Residence, w ramach którego wyreżyserował Sin Fronteras (2017) i Gravedad (2018). Z obydwoma zespołami Richards stworzył spektakl Songs of Tradition (2019). W styczniu 2022 roku Richards zamknął Workcenter, obecnie pracuje dla Teatro della Toscana – Teatro Nazionale, a jego najnowsze badania w dziedzinie sztuk performatywnych są wspierane przez Theatre No Theatre.
reżyserka i scenarzystka filmowa, absolwentka Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Reżyserii w Szkole Filmowej w Łodzi, gdzie otrzymała także tytuł doktora sztuki z wyróżnieniem. Jest laureatką Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne. Jej krótkometrażowe filmy były nagradzane i pokazywane na wielu festiwalach w Polsce i za granicą; krótkometrażowy film dokumentalny „Lecieć-nie lecieć” został wyróżniony Grand Prix na festiwalu filmowym Vienna Independent Shorts w Wiedniu oraz znalazł się na liście Top European Shorts; pełnometrażowy debiut dokumentalny „Kiedy ten wiatr ustanie” otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych (IDFA) w Amsterdamie. W 2023 roku premierę miały jej dwa kolejne filmy: debiut fabularny „Różne drogi do świętości” na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” oraz dokument „Radical Move” na Krakowskim Festiwalu Filmowym, gdzie zdobył nagrodę dla najlepszego producenta. Reżyserka w swoich filmach eksperymentuje i poszukuje nowych sposobów narracji.
Ponadto Gabryel pisze autorskie programy nauczania oraz książkę dla dzieci, jest realizatorką spotów reklamowych, teledysków i rejestracji spektakli teatralnych, a także jurorką i selekcjonerką festiwali filmowych (m.in. była jurorką na 39 Warszawskim Festiwalu Filmowym oraz selekcjonerką Krakowskiego Festiwalu Filmowego). Obecnie pracuje nad dwoma nowymi projektami filmowymi.
jest profesorem Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od roku 2019 w Instytucie Glottodydaktyki Polonistycznej. Jest uczniem prof. Jana Michalika, pod którego opieką napisał pierwsze prace dotyczące historii i teorii sztuki aktorskiej XIX wieku. Główny nurt jego badań stanowi polska tradycja teatralna i performatywna (Polski teatr przemiany, Wrocław 2007; Teatra polskie. Historie, Warszawa 2010 – nagroda Znaku Hestii im. ks. prof. Józefa Tischnera 2011, Nagroda Naukowa im. Jerzego Giedroycia 2012; przekłady: niemiecki, chiński, rosyjski, angielski). Podejmował też prace związane z poszczególnymi twórcami tej tradycji: Juliuszem Osterwą, Stanisławem Wyspiańskim, a przede wszystkim Jerzym Grotowskim. Jest autorem popularnej biografii artysty Grotowski. Przewodnik (Wrocław 2009), wydał dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom (Grotowski. Profanacje, Wrocław 2015; Farsy-misteria. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego w Teatrze 13 Rzędów (1959–1960), Wrocław 2018). W latach 2010–2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego „Tekstów zebranych” Grotowskiego (Wrocław – Warszawa 2012). Założył portal grotowski.net oraz pismo Performer, którego redaktorem naczelnym jest do dziś. Badania nad polską tradycją performatywną łączy z analizami współczesnych przedstawień i dramatów społecznych (Teatra polskie. Rok katastrofy, Warszawa 2012). Był współzałożycielem i przez kilkanaście lat pracownikiem Katedry Performatyki na Wydziale Polonistyki UJ (Performatyka. W(y)prowadzenia, Kraków 2016). W latach 2014–2018 był zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Stworzył projekt badań nad awangardą teatralną Europy Środkowo-Wschodniej „Odzyskana Awangarda”. W latach 2017–2020 kierował projektem badawczym „Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku”. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. Od roku 2014 wraz z prof. Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego. Od 2016 stale współpracuje jako krytyk teatralny z „Tygodnikiem Powszechnym”. W roku 2020 założył z Katarzyną Woźniak „żywosłowie. wydawnictwo”, którego jest dyrektorem programowym i redaktorem. Ostatnią jego książką jest „Teatr, który nadchodzi?” (Gdańsk 2023).