gatunek: dramat

Życie Meebo toczy się wokół ryb. Od najmłodszych lat czyta i wchłania morski świat przy każdej wolnej chwili; jest swoistą ryboholiczką i wie o rybach wszystko – od gatunkowej specyfiki po niuanse smakowe. Nie straszne jej też bliskie spotkania z ośmiornicą. Otoczenie oczywiście różnie podchodzi do jej fascynacji rybim światem, bo i Meebo jest nieco inna od otaczających ją rówieśników. W tym tkwi jednak jej urok – aura, którą wokół siebie roztacza jest bez wątpienia ujmująca. Poza czystą fascynacją światem zwierząt, Meebo niesie w sobie ogromne pokłady życiowej afirmacji, którą gotowa jest podzielić ze światem zewnątrz. Rybie dziecko to tak naprawdę filmowa interpretacja życiorysu jednego z najbardziej znanych i nieoczywistych japońskich celebrytów internetowych, Sakana-kuna – ichtiologa znanego ze swoich internetowych i naukowych wystąpień, podczas których zawsze nosi rybią czapeczkę.

To kolejny kojący biopic w zestawieniu filmów Shuichiego Okity: historia nerda o łagodnym usposobieniu, którą Okita rozwija w niezwykle barwnym, nieco retro-nostalgicznym stylu. Przeplata przy tym zupełnie absurdalne koncepty, jakże typowe dla japońskiej popkultury: szkolna drama miesza się ze światkiem yakuzów, a nad tym wszystkim przyświeca proekologiczna myśl i magiczny realizm. W filmowej wersji Sakana-kun jest kobietą – w roli tytułowego rybiego dziecka wystąpiła Non, jedna z najciekawszych aktorek (i reżyserek) młodego pokolenia, która słynie ze swoich nietypowych ról. Jej interpretacja neurotycznego Sakana-kuna przypomina o jednym z wcześniejszych filmów Okity, Opowieści o Yonosuke (2013) – postaci równie naiwnej, prostodusznej i czystej w swej zamierzeniach, co nietuzinkowy rybi specjalista, którego obecność w życiu innych bohaterów filmów zmienia ich bezpowrotnie. W tym właśnie tkwi siła postaci – na swój sposób nonkonformistycznej, cudownie innej, stale oscylującej w spektrum odmienności, jakiej ani przez moment się nie wstydzi.