Pośród leśnych zgliszczy dwóch facetów ubranych niczym Super Mario Bros szuka sensu życia. Jest rok 1988, zatem w tę podróż wybrali się bez telefonów komórkowych, komputerów i pagerów. Alvin zostawił w mieście swoją partnerkę, siostrę Lance’a. Ze sobą zabrał biwakowe naczynia, notatnik i koperty oraz pytania o to, co dalej. Odpowiedzi szuka, naprawiając strawione przez pożar szosy. Choć bohaterowie nie mogliby bardziej się od siebie różnić, to nad monotonnie wytyczanymi przez nich żółtymi pasami powoli nawiązują nić porozumienia, rodzaj szorstkiej, męskiej przyjaźni. Zanim skończą, pęknie kilka kolejnych baniek złudzeń. Wrażenie alienacji podkreśla księżycowy, dystopijny krajobraz i nostalgiczna muzyka kultowego postrockowego zespołu Explosions in the Sky. Wraz ze swoimi postaciami reżyser uczy się, jak odróżnić samotność od osamotnienia. Droga przez Teksas to remake islandzkiego filmu Either Way, a jednocześnie w pełni autonomiczny, autorski głos wybrzmiewający charakterystycznym dla Greena niepoprawnym humorem, wyraźnie ironicznym, ale niepozbawionym czułości.