Daniel ma 25 lat, studiuje literaturę i pisze książki. Jego opowiadania są o mężczyźnie, który kocha małych chłopców. Pewnego dnia jego przyjaciel zadaje mu pytanie: czy jesteś pedofilem, o którym piszesz? Daniel milczy przez chwilę, po czym odpowiada: tak, to ja. Tak to się zaczęło…

Daniel jest jedynym członkiem czeskiej społeczności pedofilów, który zdecydował się opowiedzieć o tym publicznie. Czuł, że to konieczny krok na drodze do pokonania swojego strachu. Strachu przed otoczeniem, przed własnymi fantazjami, przed samym sobą. Swojego strachu przed byciem pedofilem. Kiedy dorastał, to słowo stało się jego koszmarem. W końcu każdy uważa, że pedofil to zboczeniec i psychol. Daniel stopniowo uczył się, jak rozmawiać o tym z ludźmi. Niektórzy z nich nauczyli się słuchać. Mimo tego Daniel wie, że będzie musiał zmagać się z lepiej lub gorzej skrywaną niechęcią społeczeństwa. Wszystko to wydaje się lepsze niż ukrywanie się przed samym sobą do końca życia.

Czy pedofil może wieść szczęśliwe życie? Daniel każdego dnia zadaje sobie to pytanie. Czasem ma poczucie, że to możliwe. Na przykład wtedy, gdy może spędzić dzień z małym Miszą, w którym zakochał się trzy lata temu. Te krótkie chwile napełniają go energią. Może później pisać sztuki teatralne i uczęszczać na konferencje i zjazdy LGBT, gdzie spokojnie wyjaśnia, że bycie pedofilem nie oznacza od razu bycia gwałcicielem. Gorzej, kiedy przychodzi okres beznadziejnego oczekiwania na zaproszenie od rodziców Miszy. Albo kiedy zdaje sobie sprawę z tego, że jego Misza pewnego dnia dorośnie. Wtedy Daniel czuje ciężar samotności. Chowa się w ciszę, stroni od ludzi, walczy z depresją.

Daniel nie wie, co ostatecznie zwycięży w jego życiu. Czy to będzie smutek, czy radość? Każdy dzień to mała wojna z samym sobą. Daniel cierpliwie kolekcjonuje swoje małe zwycięstwa i małe porażki w nadziei, że mimo wszystko nigdy nie będzie musiał zrezygnować z kontaktu z dziećmi.