Na początku lat 80. Samuel Fuller i Curtis Hanson spędzili razem kilka tygodni, pisząc scenariusz filmu Biały pies, adaptację fabularyzowanych wspomnień Romaina Gary'ego. W latach 60. Gary i jego żona, aktorka Jean Seberg, przygarnęli bezdomnego psa, który okazał się wyszkolony do atakowania czarnoskórych. Psa przekazali więc w ręce trenera, który podjął się zmienienia modelu zachowań zwierzęcia.
Fuller wyreżyserował Białego psa bezpośrednio po Wielkiej czerwonej jedynce, która była częściowo jego własną autobiografią z okresu II wojny światowej. Pierwszy z tych filmów opowiada o ludziach zabijających ludzi, drugi o zabijającym psie. Jednak reakcja na te filmy była skrajnie różna. Fuller nie spodziewał się, że film o psie mordercy będzie jego łabędzim śpiewem w Hollywood.
Agresywny pies atakujący człowieka przeraża, pies atakujący tylko czarnoskórych jest przerażający podwójnie. Ku rozczarowaniu Fullera szefowie wytwórni Paramount spanikowali do tego stopnia, że rozważali wycofanie się z produkcji, a w końcu zdecydowali o zawieszeniu dystrybucji filmu w USA. Decyzję tę podjęto głównie z powodu negatywnej opinii wydanej przez organizację NAACP (National Association for the Advancement of Colored People). Biały pies był kręcony na terenie Wildlife Waystation, schroniska dla zwierząt, które do dzisiaj działa na wzgórzach niedaleko Los Angeles. Piękna ścieżka dźwiękowa została skomponowana przez Ennio Morricone. Film dopuszczono do dystrybucji w USA po wielu latach i to tylko w wybranych kinach.
Białego psa dobrze przyjęto w Europie. We Francji zaproponowano Fullerowi wyreżyserowanie filmu Złodzieje nocą (1984), przy którym ponownie współpracował z Morricone. Nieporozumienie towarzyszące studyjnej premierze filmu sprawiło jednak, że Fuller zrezygnował z kręcenia w Paryżu i zrealizował kilka projektów za granicą. Reżyser wrócił do Ameryki dopiero w roku 1995 i pozostał tam aż do śmierci, która nastąpiła dwa lata później, gdy miał 85 lat.
Samantha Fuller
Samuel Fuller urodził się w 1912 roku w Worcester (Massachusetts) w żydowskiej rodzinie. Jeden z najbardziej twórczych amerykańskich reżyserów filmowych. Już w wieku 13 lat pracował dla "New York Journal" jako copyboy. W wieku 17 lat był reporterem od spraw kryminalnych w "San Diego Sun". W latach 30. XX wieku udało mu się wydać trzy powieści. Pisał już wtedy pierwsze scenariusze filmowe. Za jego debiut scenariuszowy uznaje się musical Hats Off (1936). Podczas II wojny światowej Fuller służył w armii USA na terenie północnej Afryki i we Włoszech. Brał udział w lądowaniu aliantów w Normandii. Nagrodzono go m.in. Brązową i Srebrną Gwiazdą za odwagę. Po wojnie wrócił do swojej profesji w Hollywood i już w 1949 roku zadebiutował jako reżyser westernu I Shot Jesse James. W latach 50. specjalizował się w westernach i filmach wojennych. Po premierze The Steel Helmet (pierwszy film o wojnie w Korei 1950-1953) został oskarżony o komunizm i antyamerykanizm. Dzięki sukcesowi filmu Fullerem zainteresowała się wytwórnia 20th Century Fox, która umożliwiła mu realizację siedmiu kolejnych produkcji, m.in. Park Row, Kieszonkowiec z South Street i Czterdzieści rewolwerów.
Na przełomie lat 50. i 60. reżyserował filmy z mniejszymi budżetami, ale wciąż wywoływał kontrowersje. Najpierw Shock Corridor (1963) rozgrywający się w szpitalu psychiatrycznym. Następnie The Naked Kiss (1964) - biografia prostytutki, która próbuje zacząć wszystko od nowa. W latach 1967-1980 zrealizował tylko jedną produkcję, z której koniec końców kazał wykreślić swoje nazwisko. Wrócił do reżyserowania na początku lat 80. Najpierw autobiograficzna Wielka czerwona jedynka odwołująca się do doświadczeń reżysera z okresu służby wojskowej. Niestety film został przemontowany bez jego zgody. W 1981 roku stworzył Białego psa na podstawie powieści Romaina Gary'ego. Ponownie doszło do skandalu, a film nie miał dystrybucji w USA. Dla Fullera to rasistowskie doświadczenie skończyło się wyjazdem do Francji, gdzie wyreżyserował już tylko dwa filmy. Krótko przed śmiercią wrócił do USA. Zmarł w 1997 roku.
Pojawił się w epizodzie w Szalonym Piotrusiu Jeana-Luca Godarda, w którym odpowiada na pytanie Jeana-Paula Belmondo, czym jest kino: A film is like a battleground. It's love. Hate. Action. Violence. Death. In one word: emotions.
Joanna Ostrowska
1953 Kieszonkowiec z South Street / Pickup on South Street
1957 40 rewolwerów / Forty Guns
1963 Shock Corridor
1964 The Naked Kiss
1972 Szpieg z ulicy Beethovena / Dead Pigeon on Beethoven Street
1980 Wielka czerwona jedynka / The Big Red One
1982 Biały pies / White Dog