Fuller osadził akcję tego filmu noir w Nowym Jorku w czasie zawirowań politycznych okresu zimnej wojny. Richard Widmark gra Skipa McCoya, zręcznego kieszonkowca, którego ofiarą pada atrakcyjna kobieta. Ta nie zdaje sobie sprawy, że w ukradzionej torebce znajdował się komunistyczny mikrofilm, a sama jest śledzona przez agentów federalnych. McCoy szybko przekonuje się, że za cenne informacje umieszczone na mikrofilmie może dostać okup. Staje się jednocześnie celem radzieckich szpiegów, FBI i nowojorskiej policji, a także ofiary, samej Candy, granej przez Jean Peters. Thelma Ritter stworzyła w tym filmie niezapomnianą rolę starzejącej się konfidentki Moe, której dobre rady prowadzą wszystkich do McCoya, zanim jeden ze szpiegów nie wyśle jej na tamten świat. Z pozoru zwykła kradzież kończy się w Kieszonkowcu... zajadłą walką na śmierć i życie.
Film otrzymał Złotego Lwa w Wenecji oraz nominację do Oscara za drugoplanową rolę Thelmy Ritter. Fuller przed przystąpieniem do realizacji dokładnie poznał realia nowojorskiego półświatka. Po premierze J. Edgar Hoover, szef FBI, zganił Fullera i Zanucka, szefa wytwórni 20th Century Fox, za wyprodukowanie antyamerykańskiego filmu. Reżyser i producent odpowiedzieli, że Hoover nie zna się na materii filmowej i myli przekonania fikcyjnej postaci z osobistymi opiniami twórców. Co ciekawe, zawirowania geopolityczne spowodowały, że we Francji zażądano zastąpienia wątków szpiegowskich odniesieniami do przemytu narkotyków. Wytwórnia zgodziła się na tę zmianę, sądząc, że nie będzie ona miała wpływu na tempo i złożoność fabuły.
Kieszonkowiec z South Street obnaża cynizm ludzi z półświatka w sytuacji nagłego zagrożenia życia, co można uznać za kwintesencję kina noir. Fullerowi zależało na tym, by film był wyrazisty wizualnie, dlatego też zatrudnił światowej sławy operatora filmowego Josepha McDonalda, który pracował przy Viva Zapata Elii Kazana i Mieście bezprawia Johna Forda. W rezultacie powstał mroczny, pełen suspensu thriller stawiający pytania o granice patriotyzmu i lojalności.
Samantha Fuller
Samuel Fuller urodził się w 1912 roku w Worcester (Massachusetts) w żydowskiej rodzinie. Jeden z najbardziej twórczych amerykańskich reżyserów filmowych. Już w wieku 13 lat pracował dla "New York Journal" jako copyboy. W wieku 17 lat był reporterem od spraw kryminalnych w "San Diego Sun". W latach 30. XX wieku udało mu się wydać trzy powieści. Pisał już wtedy pierwsze scenariusze filmowe. Za jego debiut scenariuszowy uznaje się musical Hats Off (1936). Podczas II wojny światowej Fuller służył w armii USA na terenie północnej Afryki i we Włoszech. Brał udział w lądowaniu aliantów w Normandii. Nagrodzono go m.in. Brązową i Srebrną Gwiazdą za odwagę. Po wojnie wrócił do swojej profesji w Hollywood i już w 1949 roku zadebiutował jako reżyser westernu I Shot Jesse James. W latach 50. specjalizował się w westernach i filmach wojennych. Po premierze The Steel Helmet (pierwszy film o wojnie w Korei 1950-1953) został oskarżony o komunizm i antyamerykanizm. Dzięki sukcesowi filmu Fullerem zainteresowała się wytwórnia 20th Century Fox, która umożliwiła mu realizację siedmiu kolejnych produkcji, m.in. Park Row, Kieszonkowiec z South Street i Czterdzieści rewolwerów.
Na przełomie lat 50. i 60. reżyserował filmy z mniejszymi budżetami, ale wciąż wywoływał kontrowersje. Najpierw Shock Corridor (1963) rozgrywający się w szpitalu psychiatrycznym. Następnie The Naked Kiss (1964) - biografia prostytutki, która próbuje zacząć wszystko od nowa. W latach 1967-1980 zrealizował tylko jedną produkcję, z której koniec końców kazał wykreślić swoje nazwisko. Wrócił do reżyserowania na początku lat 80. Najpierw autobiograficzna Wielka czerwona jedynka odwołująca się do doświadczeń reżysera z okresu służby wojskowej. Niestety film został przemontowany bez jego zgody. W 1981 roku stworzył Białego psa na podstawie powieści Romaina Gary'ego. Ponownie doszło do skandalu, a film nie miał dystrybucji w USA. Dla Fullera to rasistowskie doświadczenie skończyło się wyjazdem do Francji, gdzie wyreżyserował już tylko dwa filmy. Krótko przed śmiercią wrócił do USA. Zmarł w 1997 roku.
Pojawił się w epizodzie w Szalonym Piotrusiu Jeana-Luca Godarda, w którym odpowiada na pytanie Jeana-Paula Belmondo, czym jest kino: A film is like a battleground. It's love. Hate. Action. Violence. Death. In one word: emotions.
Joanna Ostrowska
1953 Kieszonkowiec z South Street / Pickup on South Street
1957 40 rewolwerów / Forty Guns
1963 Shock Corridor
1964 The Naked Kiss
1972 Szpieg z ulicy Beethovena / Dead Pigeon on Beethoven Street
1980 Wielka czerwona jedynka / The Big Red One
1982 Biały pies / White Dog