Laureat Wielkiej Nagrody Jury MFF w Wenecji w reżyserii Charliego Kaufmana (scenarzysty Być jak John Malkovich czy Adaptacji, reżysera Synekdocha, Nowy Jork) i Duke'a Johnsona. Anomalisa opowiada o Michaelu Stone, autorze książek o obsłudze klienta, który zmaga się z problemem w nawiązywaniu relacji międzyludzkich i czuje się przytłoczony swoim życiem. Pewnej nocy, podczas służbowej podróży Michael poznaje tajemniczą Lisę, która na zawsze zmienia jego sposób postrzegania świata.
Cały film jest klasyczną, poklatkowo zrealizowaną animacją. Bohaterowie są lalkami i - jak bywa w historiach o robotach - zaczynają zdawać sobie sprawę ze swojego ograniczenia. Nocna przygoda dwojga kochanków - dzięki podłożonym głosom aktorów, Davida Thewlisa i Jennifer Jason Leigh - staje się jedną z najbardziej przejmujących scen miłosnych we współczesnym kinie. Choć naturalnej wielkości postacie to lalki, którym widać szwy, choć ich rozmowy i pieszczoty początkowo śmieszą i wydaje się, że sytuacja grozi kompromitacją, w pewnej chwili nabiera życia, staje się ludzka. Ta rzadka dziś w kinie pochwała zwyczajności wymagała przenicowania, usztucznienia, uniezwyklenia całego filmowego świata. Animacja staje się w filmie Kaufmana i Johnsona metaforą tego, co nad nami panuje, naszego krępującego "ja". Możemy od niego uciec dzięki empatii, ale tylko na chwilę. Rankiem życie znów przybiera dawną formę.
Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza"
Urodził się w 1958 roku w Nowym Jorku, wychowywał się w Connecticut. Już w szkole średniej występował jako aktor komediowy. Studiował film na New York University, do Los Angeles przeniósł się w 1991 roku. W przerwach między pracą nad sitcomem Get a Life pisał po nocach scenariusz Być jak John Malkovich (1999, nominacja do Oscara, nagroda BAFTA), zrealizowany przez Spike’a Jonze’a. Rok później Wojna plemników zapoczątkowała jego współpracę z reżyserem Michelem Gondrym, której ukoronowanie stanowiły scenariusze filmów Adaptacja (2002) i Zakochany bez pamięci (2004), za który dostał Oscara (filmy te pokazujemy w sekcji Dekada niezależnych). Obsesją Kaufmana pozostaje autotematyczność, wielopiętrowość, ironia, oscylowanie między rzeczywistością a fikcją oraz wielokrotne zwroty akcji. Synekdocha, Nowy Jork to jego debiut reżyserski.
2008 Synekdocha, Nowy Jork / Synecdoche, New York