Gruziński kandydat do Oscara, ascetyczny dramat, którego reżyser Giorgi Ovashvili porównywany jest z Andriejem Tarkowskim, czy Robertem Bressonem. Lata 90. XX wieku, między Abchazją i Gruzją toczy się wojna. Każdej wiosny rzeka Inguri przynosi z Kaukazu żyzną glebę, z której formuje małe wyspy dokładnie na granicy zwaśnionych krajów. Uważane za ziemię niczyją są rajem dla dzikiej przyrody. Jak się okazuje, mogą stać się nim także dla człowieka. Rolnik Abga próbuje podporządkować sobie jedną z wysp. Abchaz buduje prowizoryczny dom dla siebie i nastoletniej wnuczki, obsadza żyzną ziemię kukurydzą. Otoczeni przez patrole wojskowe, samotni mieszkańcy żyją w oderwaniu od tego, co dzieje się na lądzie. Nie są jednak w stanie całkowicie odciąć się od świata, bo na wyspie dojrzewa nie tylko kukurydza, ale też nastolatka, która wkrótce zamieni się w młodą kobietę. Idylla kukurydzianej wyspy dobiegnie końca.