Dom Carli to zarówno azyl, jak i czyściec, miejsce, w którym życiowi rozbitkowie ukrywają się przed światem i czekają na nowy początek. Mieszkają tam przede wszystkim ciężarne nastolatki, porzucone i zagubione dziewczyny. Mieszka tam też krewniak Carli, trzydziestolatek, którego małżeństwo się rozpada. Lokatorzy coraz śmielej wchodzą ze sobą w interakcje: rozmawiają, udzielają sobie rad, wspominają, także imprezują i flirtują. Stopniowo zbliżają się do siebie. Czasem aż nazbyt. Atmosfera domu sprzyja bowiem nie tylko intymności, ale i konfliktom. Temu wszystkiemu przygląda się kamera – cierpliwa i zaciekawiona, schowana gdzieś za rogiem lub ukradkiem podążająca za bohaterami. Film Silvera reprezentuje kino skupione na prozaicznych sytuacjach, na rozmowach, gestach i skokach emocjonalnej temperatury. To dzieło realistyczne, szorstkie i oszczędne w środkach wyrazu. Skromne, ale pełne życia.