repertuar

wczoraj
dzisiaj
jutro
PWŚCPSN
loading

dzisiaj

 
0
strona główna
Cukier Stanik
Aktualności

Teatroteka: "Cukier stanik", "Zakład doświadczalny Solidarność"

17 lis

22 listopada w Kinie Nowe Horyzonty.

Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego wspólnie z Kinem Nowe Horyzonty pragnie zaprezentować cykl sześciu spektakli - ekranizacji polskiej młodej dramaturgii teatralnej zrealizowanych przez WFDIF w Warszawie. Wybrane przedstawienia to laureaci pierwszej edycji festiwalu Teatroteka Fest - nowe kadry teatru, który odbył się w lutym tego roku w Warszawie. Po pokazach zapraszamy na spotkania z twórcami.

cena biletów: 25 zł normalny, 20 zł ulgowy

Producentem cyklu Teatroteka jest Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.

 

22 listopada, środa, godz. 19.00

goście: Agata Puszcz  - reżyserka spektaklu Cukier StanikCezary Studniak - aktor w  spektaklu Zakład doświadczalny SolidarnośćJakub Motylewski - montażysta spektaklu Zakład doświadczalny Solidarność

 
 

Zyta Rudzka

Cukier Stanik

reż. Agata Puszcz, 2014, 52'
obsada: Krzysztof Stroiński, Maria Maj, Agnieszka Pawełkiewicz, Piotr Głowacki, Agnieszka Podsiadlik, Hai Nam Bui Ngoc, Ewa Bonecka, Filip Tłokiński

Tytułowy "Cukier Stanik" to nazwa rodzinnej pracowni gorseciarskiej. Do Dawida Cukiera po ręcznie robione staniki przez wiele lat w PRL przychodziły zarówno żony towarzyszy, jak i gwiazdy estrady. Ale dziś w warsztacie na Lesznie brak klientek, bo wszystkie wolą tanie, choć tandetne wyroby chińskie. Starzejący się mistrz krawiecki i jego siostra, właściciele pracowni gorseciarskiej "Cukier Stanik" dywersyjnymi metodami podejmują walkę z konkurencją chińskich biustonoszy. "Don Kiszoci młodego kapitalizmu" zetrą się z Supermarketem reprezentowanym przez szefową ochrony - Babę Kapo.

Sztuka Zyty Rudzkiej to zabawna, ciepła i nostalgiczna opowieść o ludziach, którzy rzucają wyzwanie światu tandety i tanich, bo tanio produkowanych, produktów. Pracownia staników Dawida Cukiera to, w dobie tanich produktów sprowadzanych z Azji, wydawałoby się - przeżytek. Jednak ludzie, którzy z różnych powodów postanawiają wesprzeć starego rzemieślnika, potrafią stworzyć autentyczną wspólnotę, która walczy o zachowanie starego, zapomnianego świata.

Szymon Bogacz

Zakład doświadczalny Solidarność

reż. Adam Sajnuk, 2015, 90'
obsada: Edyta Olszówka, Jolanta Olszewska, Grzegorz Małecki, Sławomira Łozińska, Tadeusz Chudecki, Agnieszka Przepiórska, Jerzy Łapiński,  Jerzy Połoński, Cezary Studniak, Dorota Pomykała, Małgorzata Rożniatowska, Piotr Ligienza, Władysław Kowalski, Bartłomiej Topa, Elżbieta Romanowska, Katarzyna Kwiatkowska, Tomasz Drabek, Hanna Wojak, Martyna Trawczyńska, Stanisław Brudny, Tomasz Nosiński, Wojciech Brzeziński, Anna Seniuk, Andrzej Makowiecki, Bartosz Adamczyk, Rafał Rutkowski, Ewa Worytkiewicz, Mateusz Banasiuk, Sonia Bohosiewicz, Agnieszka Bogdan, Marzena Trybała, Anna Smołowik, Bartosz Opania, Stanisław Banasiuk, Aleksandra Justa, Jakub Wons, Monika Mariotti

W sztuce, która znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2012 roku, autor próbuje zmierzyć się z legendą Solidarności. Jej dzieje, od strajków sierpniowych, przez stan wojenny, wizytę papieską, aż po dzień dzisiejszy, poznajemy poprzez losy młodej dziewczyny, Grażyny, która po skończeniu studiów i wakacjach nad morzem w 1980 roku, podejmuje pracę w jednym z dolnośląskich zakładów, w którym zapisuje się do nowopowstałego związku. Ona sama, nie pojawia się jednak w sztuce i w widowisku.

Z montażu wspomnień i komentarzy jej krewnych, przyjaciół i współpracowników powstaje portret młodej, uczciwej, pełnej wiary i oddania związkowi kobiety, która obserwując z bliska działaczy solidarnościowych, musi skonfrontować swój idealizm z dalekim od doskonałości życiem codziennym w organizacji. Autor daleki jest bowiem od idealizowania ludzi tworzących struktury związku niskiego i średniego szczebla. Grażyna dostrzega i musi pogodzić się ze smutnym faktem, że nie wszyscy działacze są ludźmi ideowymi, że często pod przykrywką solidarnościowych, wolnościowych haseł, realizują swe osobiste, przyziemne i nie zawsze uczciwe interesy.

Dramat Bogacza stanowi przykład teatru epickiego, zdominowanego przez narrację poszczególnych postaci, które nie dialogują ze sobą wprost. Pojedyncze wypowiedzi, często ze sobą sprzeczne i polemiczne, jak w filmie dokumentalnym, skierowane wprost do kamery, tworzą barwną mozaikę różnorodnych poglądów i punktów widzenia, z których wyłania się niejednorodny, pełen niuansów i sprzeczności, niezakłamany obraz solidarnościowej społeczności.

czytaj także

Polub nas

Bądź na bieżąco, dołącz do newslettera!