2 noce do rana
reż. Mikko Kuparinen / Finlandia, Litwa 2015 / 84’

Podczas podróży służbowej Caroline, francuska architektka i Jaako, fiński DJ, spotykają się w Wilnie na Litwie i spędzają ze sobą noc. Ale ich relacja, która miała być tylko jednorazową przygodą, niespodziewanie nabiera tempa, gdy wulkaniczna chmura popiołu uniemożliwia im wylot z Wilna. 

50 wiosen Aurory
reż. Blandine Lenoir / Francja 2017 / 89’

Czy po pięćdziesiątce można jeszcze dokonać w życiu rewolucji? Przymierza się do niej Aurore, która niedawno rozstała się z mężem, właśnie rzuca niesatysfakcjonującą pracę kelnerki, i przygotowuje córki, by wyfrunęły z gniazda i stanęły na własnych nogach. Poradzić musi też sobie z problemami finansowymi, a przede wszystkim z własnym lękiem przed starzeniem się i samotnością. Dla świata zaczyna być bowiem przezroczysta (nawet automatyczne drzwi nie chcą się przed nią otwierać), a menopauza coraz mocniej atakuje ją wahaniami nastroju i uderzeniami gorąca. Choć lekarz mówi, że po trzydziestce już z górki, Aurora nie daje za wygraną i stara się żyć pełną piersią. Czy szansą na nowe otwarcie stanie się rola babci, nowa praca, a może spotkanie z Manu – miłością ze szkolnych lat? Drugi po Zouzou (2014) pełny metraż francuskiej aktorki i reżyserki Blandine Lenoir swój ciepły i pogodny nastrój zawdzięcza w dużej mierze współpracy z inną gwiazdą znad Sekwany - Agnès Jaoui (Gusta i guściki, Popatrz na mnie), która wystąpiła w brawurowej roli tytułowej Aurore.

Adam Kruk, Transatlantyk

Mięso
reż. Julia Ducournau / Francja, Belgia 2016 / 98’

Feministyczny body horror o byciu poza normą, hormonalnej burzy i seksualności młodych kobiet dorastających w świecie, w którym miarą atrakcyjności jest niska waga, a jedzenie stało się zbrodnią. Wegetarianka Justine zaczyna studia weterynaryjne, co w jej rodzinie jest tradycją. Przyjeżdża na uczelnię, gdzie już studiuje jej starsza i bardziej popularna siostra. Dla Justine, cichej myszki, życie w kampusie okazuje się koszmarem. A szczególnie otrzęsiny, podczas których zostaje zmuszona do zjedzenia surowej wątróbki z królika. Jednak traumatyczne przeżycie budzi w dziewczynie apetyt, z którego nie zdawała sobie sprawy. Kanibalizm w kinie nie jest niczym nowym, ale epatowanie krwią i przemocą nie jest sednem Mięsa. Debiut Julii Ducournau to studium kobiecego pożądania, odkrywania w sobie mroku oraz ulegania przyjemnościom ciała, które zupełnie nie mieszczą się w mieszczańskiej normie.

Ewa Szabłowska, MFF T-Mobile Nowe Horyzonty

Piękny kraj
reż. Francis Lee / Wielka Brytania 2017 / 104’

Farmer Johnny Saxby to z pozoru typowy przykład prowincjonalnego twardziela. W wyniku serii zaskakujących zdarzeń chłopak stopniowo zaczyna jednak zdradzać swoje prawdziwe oblicze. Pierwszy zwiastun przełomu przynosi niespodziewana choroba ojca. Drugi, jeszcze istotniejszy, to pojawienie się w okolicy przystojnego emigranta z Rumunii. Początkowo relacja między Johnnym a Gheorghem opiera się wyłącznie na zwierzęcej namiętności, ale z czasem ujawnia głębię. Piękny kraj wydaje się osadzone zarówno w Tajemnicy Brokeback Mountain, jak i w kinie Gregga Arakiego. Debiutujący w pełnym metrażu Francis Lee nadzwyczaj sprawnie łączy ze sobą kruchość i szaleństwo, melodramatyczną subtelność i zawadiacki humor. Rezultatem tej osobliwej mieszanki okazuje się film, który w pomysłowy sposób eksploruje pogranicze natury i kultury. Przy okazji Piękny kraj stanowi pretekst do pozbawionej wpływu stereotypów i myślowych klisz refleksji nad współczesnym rozumieniem męskości.

Piotr Czerkawski, MFF T-Mobile Nowe Horyzonty

Przeżyć: metoda Houellebecqa
reż. Arno Hagers, Erik Lieshout, Reinier van Brummelen / Holandia 2016 / 70’

W 1991 roku nikomu nieznany Michel Houellebecq opublikował esej Rester vivant. Był wówczas pogrążonym w depresji rozwodnikiem, administratorem sieci komputerowej, próbującym swoich sił w poezji. Zapewne nie śniło mu się, że za parę lat zostanie jedną z największych gwiazd światowej literatury. Skromnym objętościowo tekstem zafascynował się sam Iggy Pop, który w rozterkach pisarza znad Sekwany rozpoznał ból towarzyszący mu przez wiele lat na scenie. Gwiazdor jest przewodnikiem po filmie – w zaciszu swojego ogrodu w Miami rozsmakowuje się w soczystych fragmentach houellebecqowskiej frazy. Inni bohaterowie to ludzie, którymi inspirował się Houellebecq: cierpiąca na syndrom maniakalno-depresyjny poetka, schizofrenik – pisarz i malarz z chorobą dwubiegunową. Ich dzieła rozmawiają ze sobą tworząc ulotny kolaż. Obraz całości jest niejednoznaczny, poetycki, dający niezafałszowany wgląd w nieuchronne związki choroby psychicznej i artystycznej twórczości.

Ptaki śpiewają w Kigali
reż. Joanna Kos-Krauze, Krzysztof Krauze / Polska 2017 / 113’

Poruszająca podróż przez traumę i żałobę, temat rwandyjskiego ludobójstwa ujęty w dwóch intymnych kobiecych portretach, kino, które odbijając się od historycznego konkretu, dotyka najgłębszych ludzkich doświadczeń: nieuchronności śmierci i konieczności odrodzenia. Zdjęcia Krzysztofa Ptaka (1954-2016), Józefiny Gocman i Wojciecha Staronia niezwykle sugestywnie kreują emocjonalną aurę filmu, malując ekran zimnym błękitem i ziemistym brązem. Wizualnym refrenem tej przeszywającej do szpiku kości opowieści są nagrania sępów pożerających padlinę: życie karmiące się śmiercią. Także nimi zajmowała się w Rwandzie polska ornitolożka Anna (Jowita Budnik), której udaje się uciec, gdy rozpoczyna się ludobójstwo. Anna wywozi ze sobą Claudine (Eliane Umuhire), córkę zamordowanego współpracownika. Koszmar, jakiego obie kobiety doświadczyły, izoluje je od świata i siebie nawzajem, prowokując konflikty i wstrząsy. Ale ból jest także początkiem długiej drogi do życia po stracie.

Małgorzata Sadowska, MFF T-Mobile Nowe Horyzonty