Na środku Morza Egejskiego sześciu mężczyzn, którzy wybrali się na wędkarską wyprawę luksusowym jachtem, postanawia zagrać w szczególną grę. W jej trakcie różne rzeczy porównują. Inne – mierzą. Piosenki masakrują. Przyjaciele stają się rywalami, a rywale stają się głodni. Cel, to ustalić kto jest “najlepszy we wszystkim”. I nikt nie zejdzie z łodzi dopóki nie zostanie wyłoniony zwycięzca, który na palec założy symbol zwycięstwa: pierścień o nazwie Chevalier.

Chevalier w programie kina

"Doktor, Christos, Yannis, Josef, Yorgos i Dimitris oceniają się w czynnościach dość zwyczajnych, ale również dziwacznych, jeśli chodzi o ocenianie, i dość intymnych. Podglądają się więc we śnie, punktując towarzyszy podróży za ułożenie ciała we śnie, za chrapanie, za ślinę na poduszce; konkurują w składani mebli; oceniają sposób, w jaki rozmawiają ze swoimi bliskimi przez telefon; sprawdzają atrakcyjność erekcji swoich współtowarzyszy, oceniają zachowanie przy stole, maniery, śpiewanie, a także poziom cukru we krwi, cholesterolu, swój wygląd i sprawność fizyczną. Nie ma nic, co umknęłoby uwadze mężczyzn. Czujność jest tu wskazana, bo ocenionym można być za wszystko, co innemu przyjdzie do głowy. Zamiast więc cieszyć się bezkresem morza, błękitnym niebem, obsługą i wolnością, mężczyźni zatracają się w dziecinnej rywalizacji, dzięki której wyłonią “najlepszego we wszystkim”." (Sylwia Sekret, www.gloskultury.pl)

"Efekt bawi do łez. Luksusowa łajba pośrodku Morza Egejskiego przypomina surrealistyczny, odcięty od reszty rzeczywistości mikroświat. Wytworzą się w nim dość bezwzględne reguły. Oczywiście nie tak dosłownie brutalne jak w głośnym „Kle” Giorgiosa Lanthimosa, którego filmy Athina Rachel Tsangari wyprodukowała. Greczynka przygląda się swoim bohaterom z pewnego dystansu." (Piotr Gruszkowski, Co jest grane)