Wyobraźmy sobie idealne życie w idealnym kraju. Idealni ludzie mieszkają w idealnych apartamentach. Pracują w idealnych miejscach pracy, a ich życie i świat porządkują idealne instytucje w idealny sposób. To oficjalny obraz Północnej Korei, która według koreańskiej propagandy jest najszczęśliwszym krajem na świecie. Ceniony rosyjski reżyser Witalij Manski (znany z pokazywanego kilka lat temu na festiwalu filmu „Wzdłuż rurociągu”) spędził rok w Korei Północnej, dokumentując życie przeciętnej rodziny i tym samym mechanizm funkcjonowania tamtejszej indoktrynacji. W dniu urodzin Kim Ir-Sena ośmioletnia Zin-mi, podobnie jak setki innych dzieci, dołączy do Koreańskiej Unii Dzieci, stanowiącej ekwiwalent młodzieżówek komunistycznych.

Zin-mi uczęszcza do najlepszej szkoły w Pjongjang. Uczestniczy w niekończących się lekcjach historii traktujących o chwalebnych zwycięstwach Korei Północnej nad „japońskimi najeźdźcami” i „amerykańskimi tchórzami”. Jej ojciec jest inżynierem i pracuje w zakładzie produkującym ubrania. Matka zarabia na życie w fabryce mleka. Oboje pracują w miejscach, które choć mają narzucone produkcyjne cele, rutynowo przekraczają narzucone przez państwo normy. Wieczorem wszyscy troje zbierają się w lśniącym nowoczesnym apartamencie, śmiejąc się i wymieniając patriotycznymi sloganami nad stołem pełnym pysznego jedzenia. Socjalistyczny raj w pełnej krasie. Wszyscy troje są częścią idealnego koreańskiego społeczeństwa, żyjącego w wiecznych promieniach słońca – symbolu wielkiego wodza ludu Kim Ir-Sena.

Pod opieką wiecznego słońca w programie kina

"Film Manskiego obnaża – fakt, że bardzo prymitywne – mechanizmy propagandowej manipulacji, pokazuje sztuczny i wykreowany świat, mający zastąpić rzeczywistość. Ale momentami pokazuje też jak zza tej ideologicznej konstrukcji prześwituje rzeczywistość. Zin-mi płacze, nie wytrzymując napięcia na planie. Mały chłopczyk na spotkaniu z obwieszonym orderami jak choinka weteranem wojennym nadaremnie walczy z sennością. Czasem ziewnięcie bywa objawem życia." (Paweł Mossakowski, Co jest grane) 

"Według przedstawicieli reżimu wszystkie sceny, wydarzenia i przedstawione miejsca mają obrazować wręcz idealną rodzinę żyjącą w najlepszym na świecie kraju. Manskiemu jednak z powodzeniem udało się pokazać zupełnie coś innego, a mianowicie skomplikowany mechanizm, za pomocą którego mieszkańcy Korei Północnej są poddawani po prostu indoktrynacji – i to już od najmłodszych lat." (Arkadiusz Turek, fdb.pl)