Mężczyzna kocha kobietę z wzajemnością, lecz największą miłością darzy klacz, swoją najcenniejszą własność. W oddalonej od cywilizacji wiosce na Islandii sąsiedzi śledzą wzajemnie swoje poczynania, a pierwsza oficjalna wizyta pary jest przez wszystkich uważnie obserwowana. Nadchodzi wiosna, a wraz z nią budzą się niebezpieczne siły natury. Miłość i śmierć przeplatają się ze sobą, czego konsekwencje odczuje cała społeczność.

O koniach i ludziach w programie kina

"Mówi się o filmie Erlingssona, że pokazuje okrucieństwo natury. Nazwałabym to raczej niewzruszonością – jak na królestwo zwierząt przystało wygrywa tu silniejszy, rządzi instynkt i hierarchia, życie plącze się ze śmiercią. Ta niewzruszoność paradoksalnie uspakaja. Z zazdrością patrzy się na konie pogodzone z rytmem świata. Leniwie pasące się między życiem a śmiercią. Wielkie piękno – wielka harmonia." (Magdalena Felis, stopklatka.pl)

"Przesycona czarnym humorem tragikomedia islandzkiego reżysera pozwala z ciekawej perspektywy spojrzeć na problem ludzkich ułomności i głupoty oraz jest dobrą okazją na przewietrzenie wyobraźni po superprodukcjach, którymi na co dzień karmi nas Hollywood.  Nie tylko dla miłośników koni!" (Kuba Tyman, radioaktywne.pl)

"Najmocniejszym punktem filmu bez wątpienia są zdjęcia. Piękne, dzikie krajobrazy Islandii zostały przez operatora Bergsteinn Björgúlfssona wspaniale uchwycone i to one w największym stopniu tworzą wyjątkowy klimat. Sposób w jaki pokazana jest zarówno okolica, jak i same zwierzęta sprawia wręcz, że widz siedząc w kinowym fotelu może przez chwilę poczuć jakby sam znajdował się na islandzkiej prowincji mając u swojego boku białego rumaka. Konie mają w sobie niezwykłego. Z jednej strony są dzikie i często trudne do poskromienia, a z drugiej strony mają jakby pierwiastek ludzki. Muszę przyznać, że charakter tych zwierząt i wyjątkową więź jaka łączy z nimi człowieka zostały przez twórców filmu pokazana idealnie." (Marta Sielska, qultqultury.pl)