W scenografii nostalgicznie wystylizowanej na początek lat 90. żyje dziewięcioletnia Aria, która desperacko pragnie miłości swoich rodziców. Ci właśnie rozstają się w atmosferze skandalu i pretensji. Każde z nich – rozwiązła, dekadencka matka pianistka i zakochany w sobie ojciec, gwiazdor kina – więcej uwagi poświęcają córkom z poprzednich związków i samym sobie. Dziewczynka miota się więc między apartamentami rodziców, nigdzie nie znajdując zrozumienia, czułości i stabilizacji, co tylko potęguje poczucie wyobcowania. Dziewczynka z kotem pokazuje smutny los odtrąconego, niekochanego dziecka i okrutny egoizm bezmyślnych rodziców. Ale to też film przesiąknięty absurdalnym, ostrym humorem i kiczem, który może przypaść do gustu sympatykom twórczości Wesa Andersona czy Todda Solondza. Reżyserka Asia Argento zapewnia, że mimo wielu podobieństw Dziewczynka z kotem nie jest dziełem autobiograficznym.

Dziewczynka z kotem w programie kina

"Fenomenalna „Dziewczynka z kotem" Asii Argento, śmieszno-straszna opowieść o dziewczęcym dojrzewaniu pośród odrealnionych kadrów i lawiny absurdalnych zdarzeń przemyca ładunek prawdy o wkraczaniu w dorosłość.Dziewięcioletnia Aria dorasta w domu wypełnionym szaleństwem. Ojciec, zabójczo przystojny gwiazdor kina, jest despotyczny i agresywny. Nawet drobnymi szczegółami jego życia rządzi neuroza zabobonów; na widok czarnego kota i stłuczonego lustra staje na krawędzi zawału. Matka, piękna wirtuozka fortepianu, ucieka w świat fantazji, a jej dojrzałość zatrzymała się w okolicach piętnastego roku życia; córki traktuje jak lalki, od czułości przechodzi wprost do nienawiści, interesuje ją jedynie własne, dość bogate, życie erotyczne. Siostry – głupawa, uzależniona od różu Lukrecja i wycofana Donatina – nie dogadują się z Arią najlepiej." (Michał Zygmunt, stopklatka.pl)

"Opis "Dziewczynki z kotem" jawi się może jako bardzo smutny i przerażający, ale Asi Argento udało się zrobić rzecz trudną. Tragedię rodzinną przemieniła w grubo nakreśloną groteskę, która mimo tragizmu całej sytuacji potrafi jednak wywołać uśmiech na twarzy oglądającego. Żeby w pełni oddać uczucie zagubienia Arii, jej świat został diametralnie przejaskrawiony, co zresztą okazało się bardzo skutecznym zabiegiem. Dzięki tym kombinacjom uzyskano efekt czarującej baśni, która niesie ze sobą prosty morał - wypowiadany zresztą przez dziewczynkę na końcu filmu. Mimo, znamion baśni, nie jest raczej produkcją dla najmłodszej widowni. Jest w niej sporo wulgarności i wyzwisk, które dobrym wzorcem zdecydowanie nie są, ale jaka będzie kategoria wiekowa nie wiem." (kinokoneser.blogspot.com)