Filmowa biografia Czesława Niemena, wokalisty, kompozytora i multiinstrumentalisty, ikony polskiej muzyki rozrywkowej, zrealizowana z okazji 10. rocznicy śmierci artysty. W filmie wykorzystano wiele nieznanych dotąd materiałów archiwalnych, które rzucają nowe światło na życie Niemena. Opowiadają o nim członkowie rodziny, zaprzyjaźnieni muzycy, krytycy, dziennikarze muzyczni . W tle pojawiają się meandry polityki kulturalnej PRL-u, odpowiedzialnej za zmienne losy kariery Niemena i recepcji jego twórczości w zależności od sympatii ówczesnych władz i krytyki.

Sen o Warszawie w programie kina

"Dlaczego w drugiej połowie lat 80' idol milionów Polaków był bojkotowany przez ludzi Solidarności? Czego chciała od Niemena ówczesna władza? Skąd wziął się jego artystyczny pseudonim? I dlaczego jeden z najwybitniejszych piosenkarzy PRL-u nigdy nie otrzymał licencji na profesjonalne wykonywanie zawodu muzyka? Film Krzysztofa Magowskiego odpowiada na te i wiele innych pytań." (Bartosz Staszczyszyn, culture.pl)

"Media i kino nigdy go nie roz­piesz­cza­ły, prze­ciw­nie - in­spi­ro­wa­ne po­li­tycz­ny­mi lub oso­bi­sty­mi nie­chę­cia­mi - ma­ni­pu­lo­wa­ły jego pu­blicz­nym wizerunkiem. Raz wiel­bi­ły, kiedy in­dziej bru­tal­nie ata­ko­wa­ły, czy­niąc zeń roz­ka­pry­szo­ne­go, na­tchnio­ne­go gwiaz­do­ra lub nawet zdraj­cę. Wy­rwa­ne w z kon­tek­stu wy­po­wie­dzi, po­ka­so­wa­ne na­gra­nia naj­waż­niej­szych kon­cer­tów, wy­wia­dy pełne na­pa­stli­wych, oskar­ży­ciel­skich pytań… Ze swoim ta­len­tem, kro­czą­cy wła­sną ścież­ką, nie ule­ga­ją­cy wpły­wom twór­ca był ła­twym celem. Ta na­gon­ka nie jest jed­nak głów­nym ani je­dy­nym te­ma­tem dokumentu Krzysz­to­fa Ma­gow­skie­go. "Sen o War­sza­wie" to spoj­rze­nie na całe życie i ka­rie­rę Cze­sła­wa Wy­drzyc­kie­go - Cze­sła­wa Nie­me­na, mu­zy­ka, męż­czy­zny od­da­ne­go swo­jej pasji i ko­bie­tom swo­je­go życia, tu­ła­cza, tę­sk­nią­ce­go za Sta­ry­mi Wa­si­lisz­ka­mi i rzeką Nie­men, ar­ty­sty, za­chwy­ca­ją­ce­go nie tylko Po­la­ków." (Dagmara Romanowska, film.onet.pl)

"Błękitne Pończochy spały w najlepsze z kołdrami naciągniętymi aż po nosy. Trzy piękne dziewczyny - Ada Rusowicz, Maria Wit i jej siostra Urszula, wróciły do wrocławskiego Grand Hotelu późno - koncert ich zespołu z Niebiesko-Czarnymi skończył się o północy. Był szary, jesienny poranek 1962 r. O godzinie ósmej usłyszały pukanie do drzwi. Szczupły, młody chłopak z czarnym wąsikiem nieśmiało zajrzał do pokoju i z charakterystycznym, wschodnim zaśpiewem zapytał: - Dziewczyny, zrobimy próbę?" (cykl reporterski "Dziwny jest ten świat", "Gazeta Wyborcza")