Udany powrót Lukasa Moodyssona do tematów, które przyniosły mu światowe uznanie. Tak jak w debiutanckim Fucking Amal Szwed kieruje kamerę na środowisko nastolatków. Dwie bystre chłopczyce postanawiają kontestować świat muzyką, ale nie umieją grać. Z pomocą przychodzi im religijna Hedwig. Wnikliwy i dowcipny portret dorastania, manifest młodocianej girl power, a zarazem nostalgiczna wyprawa do lat 80.

We are the Best! w programie kina

"Kluczem do sukcesu filmu jest obsada. Moodysson świetnie prowadzi swoje dwie młodociane aktorki. Mira Barkhammar i Mira Grosin wcielają się w Bobo i Klarę z taką łatwością, jakby grały same siebie. To odpowiednio skontrastowane bohaterki: pierwsza jest bardziej zamknięta w sobie i wycofana, druga – ekstrawertyczna i wyszczekana. Pierwsza mieszka samotnie z matką, druga żyje wśród rozkrzyczanych rodziców i rodzeństwa. Mimo tych różnic dziewczyny tworzą wspólny front. Razem nie chcą uwierzyć w pogłoski o tym, że punk się skończył, razem walczą z własnymi fryzurami, by były bardziej nastroszone, wreszcie razem decydują się stworzyć kapelę (mniejsza o to, że nie potrafią grać na żadnych instrumentach). Reżyser pokazuje ich życie w serii scenek rodzajowych: a to kłótnia na szkolnej stołówce, a to niezręczna przygoda z alkoholem, a to spięcia z dorosłymi. Jest też wątek miłosnego trójkąta – chyba najbliższy klasycznym scenariuszowym wymogom generowania konfliktów. Moodysson jednak ogrywa go bardzo subtelnie, bez zbędnego melodramatyzowania. Daje nam też uroczo trafny portret pierwszej niby-randki (odbywającej się pod przykrywką "wspólnego słuchania płyt"), gdzie dłonie już się dotykają, ale oczy jeszcze wędrują nieśmiało po zakamarkach ścian i sufitu. W centrum filmu pozostaje jednak przyjaźń Klary i Bobo oraz ich wspólna walka ze światem." (Jakub Popielecki, filmweb.pl)