Oto film, który w wyścigu o tytuł najlepszego włoskiego filmu 2013 roku pokonał Wielkie piękno Paolo Sorrentino. Oparty na powieści Stephena Amidona o tym samym tytule, filmowy thriller z elementami kina noir, opowiada o dwóch włoskich rodzinach, których losy połączył tragiczny wypadek samochodowy.

Wieczór przed Wigilią w jednym z miasteczek w północnych Włoszech. Impreza szkolna dobiegła końca. Kelnerzy sprzątają jedzenie ze stołów. Jeden z nich w drodze do domu zostaje potrącony przez samochód. Kierowca zostawia go w rowie i ucieka. Wypadek jest wynikiem serii niefortunnych zdarzeń. Dino (Fabrizio Bentivoglio) stara się o awans społeczny i za wszelką cenę chce zaprzyjaźnić się z Giovannim, bogatym ojcem chłopaka swej nastoletniej córki Sereny. Dzieli ich przepaść, ale Dino zdaje się tego nie zauważać, bo wierzy, że bogactwo to pełnia szczęścia. Jego syn Massimiliano żyje w beztroski sposób. Ma wszystko, o czym marzy, prócz Sereny, bo ta spotyka się z nim tylko z powodu ojca. Znacznie bardziej interesuje ją młody artysta Luca, który jest równie wrażliwy, jak ona. Gdy podejrzenia w sprawie śmierci kelnera padają na Massimiliano, sprawy przybierają nieoczekiwany obrót.

Kapitał ludzki w programie kina

"Akcja toczy się wokół tragicznego wypadku drogowego. Reżyser nie wyjaśnia, kim jest poszkodowany rowerzysta. Za to – jak Kurosawa, Kieślowski czy Ińárritu – pokazuje to wydarzenie z trzech różnych punktów widzenia, które radykalnie zmieniają kontekst opowiadanej historii, postrzeganie relacji wewnątrzrodzinnych, a także rozumienie postaw bohaterów. Głód uczuć, samotność, zastąpienie ideałów cynizmem, wygasanie więzi rodzinnych, konformizm – tak w skrócie można określić chorobę włoskiego społeczeństwa XXI w. zdiagnozowaną przez Virziego. Włosi dostrzegli w tej gorzkiej panoramie chyba coś więcej, bo uznali ją za najlepszy film roku (w sumie zebrała 31 nagród) i wystawili „Kapitał ludzki” do Oscara." (Janusz Wróblewski, "Polityka")