Jeden z najbardziej znanych filmów Luca Bessona - oparta na biografii Jacquesa Mayola, poruszająca opowieść o przyjaźni i rywalizacji dwóch nurków. Wielki błękit miał swoją uroczystą premierę na festiwalu w Cannes, zdobył dwa Cezary czyli “francuskie Oscary” oraz nagrodę dla najlepszego francuskiego filmu sezonu - laur National Academy of Cinema.

Jacques i Enzo przyjaźnią się od dzieciństwa. W latach 60. mieszkają na rajskiej greckiej wyspie, gdzie walczą ze sobą o zatopioną w morzu monetę. Dwie dekady później ich rywalizacja przybiera poważniejszą formę: obaj są mistrzami swobodnego nurkowania, mogą zejść na głębokość ponad 100 metrów na wstrzymanym oddechu. Mimo ostrzeżeń doktora Laurence’a, Jacques i Enzo schodzą coraz głębiej, ryzykując tym samym życie. Tytułowy “Wielki błękit” ma większą siłę przyciągania niż rozsądek czy miłość - Jacques nie daje się odwieść od niebezpiecznych wypraw zakochanej w nim Johanie. Film Luca Bessona to nie tylko trzymająca w napięciu opowieść o starciu dwóch nurków, ale też przepiękna podróż w głąb europejskich mórz - mistrzowskie zdjęcia podwodne Carlo Variniego do dziś robią niesamowite wrażenie.

Wielki błękit w programie kina

"Luźno inspirowaną losami mistrzów w swobodnym nurkowaniu Jacquesa Mayola (współscenarzysty filmu) i Enzo Maiorki (w filmie noszącego nazwisko Molinari) historię napędza obsesja obu sportowców, by zejść jak najniżej w podwodną głębię. Motywacje różnią ich jednak całkowicie. Dla Enzo (Jean Reno) ocean to wyzwanie, przeciwnik do pokonania, dla Jacquesa (Jean-Marc Barr) niejako środowisko życia – stroniący po śmierci ojca od ludzi, delfiny nazywa swoją rodziną. Łasy na wyrazy uznania Sycylijczyk walczy o kolejne medale i rekordy, podczas gdy dla wycofanego Francuza każde zanurzenie w morską toń to podróż do świata, który kocha i w którym czuje się spełniony. Niebezpieczne marzenia Jacquesa o pozostaniu pod wodą jak najdłużej prowadzą go do coraz bardziej ryzykownej gry z ograniczeniami własnego ciała. Ratunkiem dla Mayola może być miłość przypadkowo poznanej Johany (Rosanna Arquette). Czy przyjmie on wyciągniętą dłoń?" (Michał Lesiak, stopklatka.pl)

"Luc Besson mówiąc kiedyś o swoich filmach stwierdził, że jest on ich "oczami" a Eric Serra "uszami". Najdobitniej te słowa sprawdzają się przy okazji Wielkiego błękitu, podwodnej Odysei, filmu kultowego ze względu na fantastyczne zdjęcia, zabawne i pełnokrwiste postacie, niezwykłą fabułę i... muzykę. To także największe jak do tej pory dzieło francuskiego mistrza kina komercyjnego i analogicznie Serry. Muzyka tego bardziej kompozytora rockowego, niż filmowego z prawdziwego zdarzenia, nie wszystkim może się podobać. Jednak zjawisko Serry, który komponuje wyłącznie do filmów Bessona jest wartym szerszej uwagi. Muzyka Francuza oparta jest bardziej na nastrojowych i melodycznych kompozycjach, wykorzystujących perkusję, gitarę i cały arsenał ciekawych elektronicznych - bądź nie - brzmień (tutaj nawet dzwon). Zawsze jednak perfekcyjnie pasowała do emocjonalnych projektów Bessona nadając im styl i charakter." (Tomek Rokita, www.filmmusic.pl)