Pochodzą z Senegalu, Irlandii, Brazylii, Maroka, Chin… Mają od 11 do 15 lat i właśnie przybyli do Francji. Przez rok będą wspólnie uczęszczać do tej samej klasy adaptacyjnej w jednej z paryskich szkół. 24 uczniów, 24 różnych narodowości i dwa wspólne cele: opanować język francuski i odnaleźć się w tutejszej rzeczywistości. Francuska szkoła staje się prawdziwą wielokulturową areną. Nastolatki pokazane w dokumencie Julie Bertuccelli przechodzą to samo, co każde dziecko w ich wieku, a zatem fizyczne zmiany ciała, kształtowanie poglądów, burze hormonów, wiele ich też różni od francuskich rówieśników. Każdy z nich ma na swoim koncie już sporo życiowych doświadczeń. We Francji znaleźli się ze swoimi rodzinami, za które muszą nierzadko odpowiadać jako jedyne osoby mówiące po francusku. Chociaż borykają się z najróżniejszymi problemami wynikającymi z procesów integracyjnych jak rasizm czy ksenofobia, patrzą w przyszłość z nadzieją i odwagą. Są prawdziwymi bohaterami.

Szkoła Babel w programie kina

"Reżyserce Julie Bertuccelli udało się nawiązać bardzo bliski kontakt emocjonalny ze swymi bohaterami, którzy zachowują się tak, jak gdyby zapomnieli o kamerze. Prowadzą szczere rozmowy o swych bogach i pismach, o Biblii i Koranie. Podobnym filmom grozi czułostkowość, której dokumentalistce udało się uniknąć. Na pewno jedną z postaci, o której będziemy długo pamiętać po wyjściu z kina, jest czarnoskóra Rama." (Zdzisław Pietrasik, "Polityka")

"Kiedy każde z nich przy­no­si przed­miot, który jest dla niego ważny, Bi­blia i Koran wy­wo­łu­ją dys­ku­sję na temat re­li­gii. „Je­że­li je­ste­ście mu­zuł­ma­na­mi i do­tknie­cie Bi­blii, to nie po­pa­rzy­cie sobie rąk” - mówi jedna z uczen­nic - „To dla­te­go, że nie znamy po­zo­sta­łych re­li­gii, kraje są po­dzie­lo­ne”. Opo­wia­da­ją o sobie, przed­sta­wia­ją swój punkt wi­dze­nia, pod­da­ją w wąt­pli­wość za­sta­ne pew­ni­ki: w tej kla­sie róż­no­rod­ność jest mo­to­rem na­pę­do­wym." (cafebabel.pl)